Hoe 2015 voor mij was

Ook ik "scrol" in mijn hoofd door 2015 heen.
Ik probeer de belangrijkste dingen er uit te halen die ik heb mee gemaakt dit jaar.

1.  Overgestapt naar Prisma en dus weg bij Amarant. En dat was en is nog steeds een hele goede keuze geweest. Deze begeleiding is veel beter!
2. Een gedichtenbundel uitgebracht! (Gedichten á la auti).
3. Voor het eerst samen met Myrthe op vakantie geweest naar Den Haag.
4. Naar Within Temptation (in de Schouwburg in Tilburg) geweest samen met mijn vriendin.
5. Gestopt met vrijwilligerswerk in de Ruilwinkel.
6. Nu sociale activering aan het doen bij Prospects @ Work. 
7. Mijn broer (heb er 3) die gelukkig weer contact heeft met mijn ouders! Ben ik blij mee!
8. Mijn moeder waar het gelukkig weer iets beter mee gaat nadat ze in het ziekenhuis heeft gelegen.

Er zijn nog wel meer kleine dingen gebeurd maar ik onthoud niet alles en ik denk dat de 8 punten die ik heb genoemd voor mij toch wel het belangrijkste waren.

Het jaar is zoals ieder jaar weer vlug voorbij gegaan. 
En of ik nog goede voornemens heb? Nee, ik doe er niet aan. Ik zie wel wat het jaar brengt. En vaak doe ik toch dezelfde dingen dus waarom zou ik dan voornemens moeten hebben?
Toch had ik voor 2015 wel een aantal voornemens bedacht. Hier zijn er 2 van uitgekomen.
Maar voor 2016 laat ik het allemaal maar voor wat het is. Proberen wat meer mindfulness te zijn en meer in het nu te leven lijkt me de beste manier.
Ik hoop wel dat 2016 een beter jaar gaat worden op deze wereld.
Meer respect, elkaar meer helpen, meer naar elkaar luisteren, meer vrede!
Dat 2016 maar een mooi jaar mag worden! 

Fijne jaarwisseling en een heel gelukkig nieuwjaar!

Mijn bucket list

Het wordt vaker gedaan, en omdat ik zin had om een bucket list te maken wil ik deze delen met jullie.
Mijn bucket list heeft doelen/dromen die misschien wel niet uitkomen maar ook wat doelen/dromen die zeker te weten best gaan lukken.

Ik ben een beelddenker, werk daarom graag met afbeeldingen, dus ik ga afbeeldingen bij de dromen zetten die ik op google heb gevonden. (Dus de bron van alle afbeeldingen is bij deze: Google) ;) 

Ik heb 14 dromen op mijn lijst. Ik ga ook bij iedere  droom een kleine uitleg geven waarom ik dit zo graag wil doen.
Hier komt ie:

1. Een cheetah een knuffel geven. Ik vind ze al heel lang één van de mooiste roofdieren. Uiteraard wel een baby cheetah. Het is en blijft een roofdier. 

2. Vliegen. Ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten. Lijkt me een ware belevenis om dit mee te maken.

3. Ik droom al heel lang om naar dit land te gaan!

4. De Baron 1898. Als ik in de Phyton en Joris en de draak durf moet ik hier toch ook wel in durven. 

5. Een betaalde baan. Als het lukt. Ik ga er wel voor.

6. Een mooi feest organiseren voor als mijn ouders over 3 jaar 50 jaar zijn getrouwd. Hoop dat ze dit echt nog mogen mee gaan maken.

7. Meer geld ophalen dan de afgelopen collecte. Van 1 t/m 6 februari 2016 mag ik weer op pad voor het goede doel.

8. Naar Londen samen met Myrthe. Dan wel met de boot. 

9. Een gokje wagen, wel met een beetje geld. Ik ga geen honderden euro's spenderen hoor. Al hoop ik dan die honderden euro's te winnen voor o.a. goede doelen. 

10. Met mijn beste vriendin naar Schotland. Mijn vriendin is hier geweest en ik vond haar foto's zo prachtig dat mij dit een zeer mooi land lijkt.

11. Een paar lieve vrienden waar ik mee kan afspreken. Een soulmate zeg maar. Waar ik altijd bij terecht kan en andersom ook. 

12. In een boomhut voor een paar dagen/weken. Even weg van alles en heerlijk genieten van de stilte en de natuur. 

13. Me inzetten als vrijwilliger voor dit prachtige doel. Peace for the world! 

14. Figureren. Ben al zolang "verslaafd" aan deze serie dat het me een te gek idee lijkt om op de set aanwezig te zijn. 

Best veel dromen heb ik dus. Genoeg te doen in mijn leven. Of het nu wel of niet uitkomt, dromen hebben is altijd goed. Je weet immers nooit wanneer het je tijd is. Misschien word je wel 100. Dan heb je op deze manier altijd iets bijzonders om naar uit te kijken naast het gewone dagelijkse leven. Best een beetje bijzonder dat dit uit mijn mond komt. Ik die het liefst zoveel mogelijk structuur wil hebben en niet van te veel veranderingen houdt.

Maar als ik weet wanneer ik iets van deze lijst kan plannen heb ik er geen moeite meer mee.

Ik vind het ook wel prettig om eens iets nieuws te ondernemen al kost het wat spanning maar dat weet ik van mezelf. Dus hou ik er voor mezelf rekening mee. 

Al met al vind ik mijn bucket list best oké!

Laat de aarde niet barsten

Bijna iedere dag denk ik over het leed dat de aarde wordt aangedaan.

Dat onschuldige lieve, geweldige dieren het moeten bekopen met de dood. Wij hebben allen recht om hier te leven,

Niet alleen de mens. En wat doet de mens? Juist, zichzelf ook vernietigen als we zo doorgaan met leven.

Daarom respecteer ik de mensen die wel opkomen voor de aarde. Zoals het Wereld Natuur Fonds. 

Of mensen die op hun minst nadenken over de aarde zoals die wordt als er niks veranderd.

Die dit ook zo niet langer kunnen aanzien.

Kom op, word wakker en denk op z'n minst na over de aarde die in het heelal aanwezig is. Wij zijn de enigen die leven in dit zonnestelsel. 7 miljard mensen op een planeet. Daarbij nog alle dieren, en al het andere wat bloeit en groeit.

Meer is er niet. Zouden we dan niet trots moeten zijn? 

Dat wij dit überhaupt mogen beleven? Wees daarom blij en vriendelijk met elkaar. Respecteer elkaar.

Respecteer alles wat de aarde ons geeft. Geef de aarde door aan andere generaties.

Ja dit zeg ik, mijn mening. Daar is over nagedacht door mij. En mensen met autisme denken veel en goed na over alles. Neemt niet weg dat mensen zonder autisme hierover minder zouden denken. Begrijp me niet verkeerd. Maar in mijn geval heb ik heel goed nagedacht en daarom wilde ik hierover een blog wijden.. 

Ik zeg PEACE FOR THE WORLD.

Op woensdag 16 december komt op NPO 1 een thema-avond om 21.30 uur. Dit heet: Zet de aarde op 1.

Hier ga ik uiteraard naar kijken.

Werken bij Prospects @ Work

Woensdag 2 december heb ik voor het eerst gewerkt. Vandaag, 8 december was de tweede keer.
Ik ga nu vertellen over de eerste keer dat ik daar kwam.
Ik vond het wel wat spannend om te gaan, maar dat heb ik bij alles wat nieuw is dat ik een gespannen gevoel krijg.
Ik moest om 13.00 uur er zijn. Ik kon bij "De Ontmoeting" aan de slag.
Daar kun je heerlijk creatief bezig zijn. Ik ben nu begonnen met een schilderij te maken.
En zal ik je wat zeggen? Schilderen geeft veel rust, heel veel rust.
Een paar uur bezig zijn met iets wat meer dan leuk is. Je gedachten gaan echt even weg, nou ja ze zijn er wel, maar je gaat niet overal aan denken.
Bovendien zit er geen tijdsdruk op. Vandaag ging ik gewoon weer verder met het schilderij.
Ik heb het schilderij af en zal hieronder de afbeelding van mijn schilderij plaatsen.
De ruimte waar creatief wordt gedaan is ook erg gezellig. Bijna huiselijk. Een sfeer die je zelf moet ervaren om te weten waar ik het over heb.
Ik heb het daar echt getroffen, en niet ver van huis. Een kleine 10 minuten fietsen en dan ben ik er al. Volgende week ga ik iets doen met foam clay. Nog niet eerder mee gewerkt dus ben benieuwd.
Ik zal eerst een afbeelding plaatsen wat ik zag als inspiratie voor mijn schilderij. Die afbeelding heb ik van Pinterest. Uiteindelijk heb ik toch een heel andere en eigen stijl bedacht. Al hoop ik nog wel eens een afbeelding van Pinterest bijna het zelfde na te maken.

Dit is mijn inspiratie, komt van Pinterest

En deze heb ik gemaakt!!!

Al met al vind ik het dus heel leuk om 1x in de week te gaan. En volgend jaar (over een maand al) ga ik misschien uitbreiden met nog een dagdeel. 

Proberen te werken

Ik heb een doel. Ik wil betaald werken. Als het gaat lukken. Alhoewel, ik moet zeggen: Het gáát me lukken!
Gewoon positief blijven toch?
Afgelopen week ben ik op gesprek geweest bij het UWV. Mijn begeleidster is ook mee geweest.
Ik heb 3 adressen opgekregen.
Ik kan uit deze adressen op mijn gemak een keuze maken. Als mijn begeleidster weer komt dan praten we er nog over. Daarna ga ik contact opnemen met het UWV wat mijn uiteindelijke keuze wordt.
Al denk ik dat ik een keuze heb gemaakt.
Ik denk dat ik hier ga werken: http://www.prospectsatwork.nl/ 
Het lijkt me heel leuk, met het vervoer is het ook makkelijk om te doen, nu nog kijken daar of het helemaal mijn ding is.
Ik hoop echt dat er na een poos een uitzicht komt op een betaalde baan.
Van jarenlang een uitkering te hebben, zelf geld verdienen.
Tuurlijk heb ik wel wat betekent voor de maatschappij. Door vrijwilligerswerk te doen.
Zo heb ik ruim 15 maanden bij de Ruilwinkel gewerkt. Hier ga ik nu dus mee stoppen.
Ik weet nadat ik vrijwilligerswerk heb gedaan wel weer dat ik kán werken.
Misschien wel niet zoveel uur als dat ik zou willen maar dat maakt me niet uit. Als ik maar iets doe en er bij hoor in de maatschappij.
Ik vind het fijn dat ik eerst kan starten in een bedrijf en in kleine stapjes weer verder kan daar.
Zo kan ik misschien wel langzaam meer uren opbouwen. Leren op tijd aanwezig te zijn, al heb ik daar niet zo veel moeite mee. Tenzij ze me heel erg vroeg zouden laten werken. Maar daar valt ook over te praten. 
Ik laat het even hier bij. 
Als ik meer nieuws is omtrent werk dan wijd ik er uiteraard weer een blog aan.
Hieronder nog een toepasselijk gedicht die ik gemaakt heb.

Somberheid bij autisme

Het is weer zover, alsof het net als een verkoudheid op komt zetten. Ik voel me somber, en niet zo'n beetje ook.
Bij mij merk ik het vooral in mijn denken. Zoveel gedachten die ik niet kan plaatsen. Er zal ook nooit minder in mijn hoofd komen. Het gaat maar door.
Over zoveel details moet ik blijven denken. Hierdoor word ik somber, tot het depressieve aan bijna.

Daarom ben ik afgelopen week nog bij de huisarts geweest. Mijn medicijnen zijn verhoogd. Zo zou het weer wat rustiger moeten worden. Helaas merk ik het nog niet echt.
Toch kan ik (gelukkig) mijn somberheid verbergen. Ik heb "gelukkig" maar tussen haakjes gezet omdat het soms toch wel fijn zou zijn als iemand weet hoe ik me voel.
Maar kan ik iemand wel uitleggen hoe ik me voel?
Daar ben ik juist totaal niet goed in. Alleen door mijn gedichten te delen is het me gelukt om meer mijn gevoel te kunnen uiten.

Nu de vraag of mensen met autisme meer last van somberheid hebben. Mijn antwoord is ja.
En daar is als ik naar mezelf kijk een logisch antwoord op te geven.
De wereld om ons heen is vaak onduidelijk en vaag. Toch willen we net als ieder ander gewoon meedoen met de maatschappij. En dat lijkt me ook meer dan vanzelfsprekend. 
Nu kost dit allemaal veel energie. En als je net als ik toch al wat gevoeliger bent om somber te worden dan versterkt dit juist nog meer.
Bijna geen kennissen/vrienden hebben voelt als spanning, dat geeft onrust en stress en dat geeft weer somberheid.
Een betaalde baan, wat ik nog steeds dolgraag wil en niet kan krijgen geeft ook spanning, want het lukt me niet wat ik zou willen.
En wat er allemaal voor nieuws om ons heen gebeurd, daar krijg ik ook spanningen van. Nu dus met de vluchtelingen waar hele discussies over zijn ontstaan. 
Zo kan ik nog wel even doorgaan. 
Al met al maakt dit mij somber. 
Ik probeer het wel van me af te zetten door meer te lezen, dan zit ik in een andere wereld. Heerlijk op tijd naar mijn bed toe (gelukkig heb ik een goed excuus nu het toch vroeger donker is en kouder gaat worden de komende maanden) en dan nog een hoofdstuk lezen.
Ik blijf gelukkig niet te lang in mijn somberheid/depressie hangen.
Het komt goed!

Afbeelding op Pinterest gevonden. 

Waarom ik ben gaan bloggen

Iedere dag heb ik zoveel gedachten, word er gauw moe van.
Om die reden heb ik er soms een hekel aan dat ik autisme heb.
Mensen zonder autisme zullen vast ook wel zeggen dat ze veel denken, maar zoveel als ik denk....dan zou ik wel willen ruilen.
En dan nog het liefste met een dier. Zij denken niet zoals wij. Hebben niet de hele dag maar woorden en zinnen in hun gedachten. Bij dieren komt de dag zoals die komt.
Zij denken niet: "Wat moet ik straks doen, en hoe doe ik dat. En wat heb ik gisteren gedaan. En wat heb ik gezien." om maar even wat voorbeelden te noemen.

Maar nu dan de vraag waar het om gaat. Waarom ik ben gaan bloggen.
Ik wil mijn gedachten graag delen, hopen dat mensen zullen en kunnen begrijpen wat het leven inhoud voor iemand met autisme.
Ik wil ook wat gedachten kwijt kunnen, zodat ik er niet alleen mee blijf rondlopen.
Nu deel ik uiteraard ook niet alles. Een beetje privé is wel zo fijn.
En dat hoeft ook niet. Als ik de meer wat neutralere dingen maar kan delen. En hopelijk vertel ik mijn verhaal in mijn blogs duidelijk genoeg, anders laat maar weten als je iets niet begrijpt.
Ik begrijp soms iemand zonder autisme niet maar andersom kun je mij ook niet begrijpen.
Misschien heb je ook wel vragen aan mij.
Laat maar horen, dan probeer ik op mijn manier weer een antwoord terug te geven.

Ik had er ook voor kunnen kiezen om een dagboek voor alleen mijzelf bij te houden. Dit heb ik ook gedaan. Begon hiermee al als kind.
Schrijven is altijd al mijn ding geweest.
Ik heb op Word ook nog een dagboek staan. Maar dit heb ik even geparkeerd in de ijskast. Zoals de uitdrukking luidt. (Best grappig, ik als autist zie dit dus letterlijk voor me, dat ik het dagboek in de koelkast heb gelegd).

Dus nu even geen dagboek, maar bloggen om te kunnen delen, mensen kunnen laten lezen hoe ik als autist leef.

Mocht je nog een onderwerp weten waar ik over kan bloggen, laat maar weten. Of ik iets met het onderwerp doe, bepaal ik uiteraard zelf. 
Maar tips zijn altijd welkom.

Wat te veel prikkels met mij doen

Prikkels, overal zijn ze. Geluiden, kleuren, geuren.
Vermijden zal niet gaan, tenzij je in een ruimte gaat zitten waar geen één prikkel is. Maar dat is ook niet wat men wil.
Zelfs ik niet.
Ik heb op dit moment al een prikkel, hoofdpijn terwijl ik deze blog typ. Goed om te testen hoe ver ik kom met mijn blog.
Een prikkel die net voorbij kwam, was de ziekenwagen. Er bleek iets verder door in de straat iets te zijn gebeurd. Gelukkig zit ik op 3 hoog op een flat en krijg zo niet veel mee van het ongeluk.
Dus die prikkel is bijna nihil.
Soms krijg ik zoveel prikkels op een dag, dat ik mezelf zou willen opsluiten, of liever in een boomhut zitten midden in "the middle of nowhere"
Alleen de natuur om me heen, geen mensen die iets van je willen. Geen internet, telefoon, televisie.
Bij te veel prikkels word ik moe, voelt mijn buik vervelend en worden mijn spieren heel gespannen. Ook vaak een vol hoofd, wat zich vandaag in hoofdpijn uit.
Meestal blijft het bij een vol hoofd, mijn gedachten gaan zo snel, echt alles door elkaar. Dat kost veel energie.
Soms voel ik me al moe als de dag amper is begonnen. Dat komt ook wel omdat ik heel gespannen slaap, mijn dochter hoort me soms met mijn tanden knarsen in mijn slaap. Als ik half wakker ben, merk ik dat ook, en voel dan ook heel veel spanning.
Ook kan het zich uiten in boos worden, of juist helemaal afsluiten van de omgeving.

Ik ga de prikkels 1 voor 1 behandelen, met enkele voorbeelden waar ik last van heb.

1. Geluiden: Voorbeeld is regen die de hele dag tegen het raam klettert. Kinderen die krijsen, al weet ik dat hun er niks aan kunnen doen, het zijn de ouders die hun kind moeten toespreken. Harde muziek, zodat je zelf niet eens meer normaal kan praten.
2. Kleuren: Als de lucht helemaal bewolkt is en een fel gekleurde uitstraling heeft, ik wil het liefst veel blauw in de lucht zien, dan voel ik me prettiger.
3. Gevoel: Soms kan ik een aanraking niet verdragen, heb ik vaak in een rij. Maar kan ook zijn als ik met mijn dochter op de bank zit en ze zit net iets te dicht naast mij. Dit heb ik vooral als ik al wat moe ben.
4. Geuren: Ik ruik best wel goed, en vind veel geuren niet zo lekker ruiken, sigarettenrook, bah, ik kan het echt niet hebben, maar de geur van een sigaar vind ik nóg erger. En raar maar waar, spiritus vind ik heel lekker ruiken. En ook als een kaars is uitgeblazen of een lucifer die weer uit is. 

Omdat ik de laatste tijd best veel prikkels ervaar waar ik last van heb, wil ik even een paar dagen weg. Naar iets wat je misschien niet gauw verwacht. Naar Abdij Koningshoeven, in een gastenhuis.

Is niet zover weg, en toch kan ik rust ervaren. 

Misschien maar voor 2 dagen. Dat kan al voldoende zijn. Maar ik ga er nog even over denken, waar ik goed in ben.

Hieronder nog een gedicht uit mijn gedichtenbundel Gedichten á la auti. Ik vind dit gedicht heel toepasselijk bij deze blog.

En mijn blog is ondanks mijn hoofdpijn best goed gelukt, al zeg ik zelf. 

Social media en mijn gedachten hierover

Zoals beloofd is hier weer een nieuwe blog.
Dit keer over social  media. Voor iemand zoals ik is social media niet altijd even prettig. En toch ontkom ik er niet aan.
Ik heb o.a. facebook, twitter en instagram. Ik voel vaak de druk van social media. Zo van: je moet, moet, moet. (Laat ik toevallig een boek in huis hebben met de titel: "Het moet, moet, moet!" Maar dat terzijde.)
Ik moet wel meedoen aan social media. Ik heb weinig real life contacten. Dus dan ga je toch al gauw zoeken op een social netwerk. Maar daar krijg ik teveel prikkels. Foto's en teksten die positief of negatief zijn. 
Als ik niet meedoe aan social media voel ik me helemaal buitengesloten van alles en iedereen.
Maar doseren is moeilijk. Soms wil ik even een dag helemaal geen laptop aanhebben. Ook mijn mobiel wil ik graag een dagje aan de kant leggen.
Maar daar komt al een spel wat ik graag iedere dag speel op facebook. Dus moet ik wel op facebook. En denken dat je alleen een spel kunt spelen...nee, nee, dat gaat dus niet lukken want je ziet weer het e.e.a. voorbij komen op je timeline.
Twitter is makkelijk om even met rust te laten, soms sla ik een dag over om te twitteren.
Instagram is nóg veel makkelijker en daar is het alleen af en toe een foto er op zettten, meer ook niet. Dat zie ik dus niet als een moeten.

Het is dus hoofdzakelijk facebook wat de boosdoener is voor mij. 
Een dilemma, ga ik kijken en krijg ik veel prikkels of sla ik het een dag over en kan ik dan ook mijn spel niet spelen?
Al moet ik wel bekennen dat ik sinds mijn nieuwe mobiel het spel daar op heb geïnstalleerd. Ik vind alleen het spel wat klein voor mijn ogen helaas.

Ik hoop toch een keer te kunnen zeggen, ik laat mijn laptop en mobiel even voor wat het is. En als iemand afvraagt waarom ik er even niet ben, so what? 
Er is nog meer in het leven dan alleen maar social media. 
Ik plaats hier een toepasselijk gedicht waar ik ook nog een leuk en  toepasselijk plaatje bij heb gevonden.

Mijn lichte dwang

Dwangmatigheden, ieder mens zal ze vast wel hebben. We hebben allemaal wel wat vastigheid en structuur nodig.
Dat maakt niet uit, tenzij je er last van gaat krijgen.
Ik ben blij dat dit in mijn geval (nog) niet zo is. Ik hoop ook dat het zo blijft. Het is een vreemde dwang. Ik heb er ook aan gedacht dat het misschien geen dwang is maar een tic.
Toch houd ik het zelf op dwang.
Ik heb het al weer een poosje en dat is dat ik op straat als ik losse stoeptegels zie er met mijn fiets overheen moet rijden. Of er overheen lopen.
Beetje vreemd ja. Gelukkig heb ik het in lichte mate, want ik ga losse stoeptegels niet opzoeken. Ik hoef het ook niet iedere dag te doen. Ik hoef ook niet een bepaald ritueel te doen. En al helemaal niet denken: "Stel ik doe het niet, dan gebeurd er iets vervelends".
Toch heb ik wel al een paar keer meegemaakt dat ik baalde omdat ik niet over de losse stoeptegels kon fietsen omdat er net iemand aankwam en dus niet over die tegels heen kon rijden.

Dwangmatigheden kunnen bij iemand met autisme vaker voorkomen.
Ik probeer het uit te leggen hoe ik daar in mijn geval als autist over denk.
In deze snelle wereld wil je, in mijn geval ik, me proberen aan te passen. Dat lukt vrij goed, maar het kost veel energie. Heel veel energie zelfs.
Zo wil ik toch bepaalde controle hebben over mezelf waar iemand uit de snelle wereld niks van begrijpt of niet wil begrijpen.
Controle hebben is mezelf beter voelen. Maar dan wel voor even maar. En dat je iets doet wat een ander niet doet en er niet eens over nadenkt om zoiets te doen.
Ik weet niet of ik dit zo goed heb uitgelegd. 
Ik ben eigenlijk niet zo uitleggerig, Of het woord uitleggerig bestaat weet ik niet, denk eerlijk gezegd van niet, maar dan heb ik er een nieuw woord ingegooid haha.

Met mijn schoen op een losse tegel

Morgen ben ik weer terug met een nieuwe blog. Dit keer over wat ik vind van social media.

Dan plaats ik er ook een gedicht bij.

Gevoel bij mijn artikel in het Stadsnieuws

Hier ben ik weer met een blog. Het is alweer 3 weken geleden dat ik voor het laatst een blog heb gemaakt.
Soms heb ik gewoon weinig interessants te melden. Of ik vind het niet het delen waard. En het kan ook nog zijn dat ik bepaalde zaken liever privé houd.
Nu heb ik wel weer wat onderwerpen bedacht.

1. Het stukje in het Stadsnieuws
2. Blogs voor op de site van de Hersenstichting
3. Social media
4. Mijn beetje vreemde tic 

Ik ga onderwerpen 1 en 2 behandelen. Onderwerpen 3 en 4 volgen in een volgende blog en dat is zo spoedig mogelijk omdat ik bij onderwerp 3 ook een gedicht heb gemaakt.
En zoals jullie weten deel ik graag blogs maar nóg veel liever een gedicht.

Waarom over blogs op de site van de Hersenstichting? Ik heb namelijk pas geleden de Hersenstichting benaderd met de vraag of ik in een blog mijn gedichtenbundel zou kunnen promoten.
Ik heb er ook bij verteld dat ik blogs maak. Dit was interessant voor hen om te weten omdat er op de website van hen mensen het verhaal doen door middel van een blog.
Deze onderwerpen hebben betrekking op alles wat met de hersenen te maken heeft.
Zo heeft autisme ook met de hersenen te maken. 
Ik kreeg een mail terug met de mededeling dat mijn blogs waarvan ik de link had opgestuurd interessant waren en dat de eerste blog op 7 september online gezet gaat worden. 
Het is de blog die Uniek heet en die ik op 10 juni '15 had gepubliceerd. 
Zo leuk dat ik nu ook blogs kan delen!
En dat bij een stichting waar ik van hou. Ik collecteer voor ze, in februari voor de derde keer alweer.
Ik heb veel met deze stichting omdat ik hersenen bijzonder vind. Zeker omdat ik enkele familieleden heb waaronder ik met autisme. En een paar familieleden met een verstandelijke beperking.

En dan nu over mijn stukje in het Stadsnieuws.
Zoals deze en gene weten is mijn gedichtenbundel op vrijdag 14 augustus uitgekomen.
Dan komt het moeilijkste: promoten van het boek.
Ik heb een promotiemail, een artikel en mijn foto gestuurd naar het mailadres van de krant.
En ja hoor, ik mocht in het krantje staan.
Mijn gevoel is: blij, trots, enthousiast, tevreden, dankbaar en zelfverzekerd (moet wel bekennen dat ik even een emotielijst heb opgezocht, anders kwam ik slechts alleen op blij en trots).
In een krantje staan gebeurd ook niet iedere dag.
En wetende dat mensen mijn artikel hebben gelezen.
En hopelijk levert het voor mij weer meer verkoop op van mijn boek.

Maar ik ben er nog niet, ik ga op meer plaatsen mijn boekje promoten. In kleine stapjes, dat dan weer wel. En mocht het ergens niet lukken met de promotie, dan vind ik het niet eens erg. Het allerbelangrijkste was dat mijn boek uit zou komen. En dat is me maar mooi gelukt!

Het artikel dat op woensdag 26 augustus in de krant stond

Hoe ik een aantal dagen vakantie beleef

Maandag 3 augustus vertrokken Myrthe en ik naar Den Haag. We hadden eerst thuis nog middageten op en gingen toen met de koffers richting bushalte.

Daarna met de trein en toen nog met de tram. Gelukkig was het in de trein rustig en in de tram viel het ook nog mee.

Toen gingen we inchecken bij hotel Sebel.

We hadden een kamer die per trap bereikbaar was, we moesten drie trappen op.

De kamer was goed onderhouden. Je hoort/ziet/leest wel eens verhalen dat een hotelkamer vies is.

Maar wij hadden een leuke kamer met een douche/wc en zelfs een koelkastje en föhn en een ventilator. 

Ook een kluisje. Was handig om de tablet van Myrthe in te leggen toen we op pad gingen.

Dinsdag was het een beetje knudde weer en vertrokken we helaas met jas aan naar Escher in het paleis.

Was op zich wel een leuk museum al vond ik ook niet alles interessant. 

We gingen wat later op de dag zonder jas naar Scheveningen. Maar wat viel dat tegen. Het werd kouder en we baalden dat we geen jas bij ons hadden.

Dus we zijn maar kort gebleven.

Woensdag werd het wel een stralende en zonnige dag, wat ik wel merkte in de avond.

Ik bleek licht verbrand te zijn. Had er totaal niet bij stil gestaan om me in te smeren. Tja, volgende keer maar wel aan denken dus!

We gingen naar Madurodam. We waren lang niet meer daar geweest dus het was daar heel leuk.

De laatste keer was Myrthe  denk ik een jaar of 6. 

Donderdag gingen we naar het Kinderboekenmuseum waar ook het Letterkundig museum bijzit.

We hadden toch wat spijt dat we daar heen gingen.

Beetje kinderachtig, maar ja toch wel grappig om eens te zien.

Maar niet voor een tweede keer dus.

Op 1 etage was het wel interessant. Daar zag je ook schrijfwerk van bekende schrijvers.

En een heel oud schrijfwerk van omstreeks 1375-1400.

En een schrijfwerk waarvan de letters zooo klein waren dat het bijna op een geheim schrift leek.

Donderdag avond was het allermooiste en leukste moment.

We gingen eerst bij Subway een lekker broodje eten en daarna met de tram naar Scheveningen.

Het was best druk.

De Pier is ook weer geopend en daar gingen we dus heen.

Je kon er ook gezellig binnen een drankje nuttigen. We namen een heerlijke koude smoothie met aardbeien,frambozen en bramen.

Terwijl we daar zaten ging de zon steeds verder onder, zo prachtig als je dat nog nooit in je leven hebt meegemaakt.

Ja, dat de zon ondergaat zie je hier ook wel. Maar de zon verdwijnt dan achter de bomen terwijl die nog niet helemaal onder is.

Daar in Scheveningen zie je de zon letterlijk in de zee verdwijnen.
En deze keer maar goed dat we nu wel een jas hadden meegenomen want op de terugweg hadden we de jas echt nodig.

Vrijdag hadden we ruim voor tienen in de ochtend weer uitgecheckt. We gingen op het station nog een starbucks drinken en namen toen de trein naar huis.

Dit was in grote lijnen dus de vakantie van ons. 

Wat waren mijn moeilijke dingetjes op vakantie door mijn autisme?

• Moeite met weggaan omdat ik voor vertrek bedacht wat ik allemaal weer moet doen als ik weer thuis  ben. Zoals de was weer doen en dat ik dan meer wasgoed heb om te wassen.
• Moeite met plannen. Ik had dan wel een lijstje gemaakt met wat doe dingen maar dat waren voor mijn gevoel toch de wat saaiere dingen. Zo baalde ik bij thuiskomst dat we niet naar het Museon  waren gegaan. dat had me achteraf toch leuker geleken dan het Kinderboekenmuseum.
• Toch best vlug moe worden van de prikkels. We gingen dus amper 's avonds er nog op uit. Alleen donderdag avond hadden we het wat later gemaakt.

Ik moet ook bekennen dat het voor Myrthe en mij ook de eerste keer was dat we met ons tweetjes op vakantie gingen. Dat maakt het dan toch wel goed.

De laatste keer dat Myrthe op vakantie ging was vorig jaar bij hele goede vrienden van mijn ouders die in Reuver wonen.

En voor mij is het 5 jaar geleden dat ik met een georganiseerde reis met mijn broer naar Texel ging.

Of ik volgend jaar weer ga weet ik nog niet. Misschien dat ik even een jaartje oversla met op vakantie gaan, och ik kan er nog een poosje over denken.

Madurodam Binnenhof Den Haag

Hofvijver Den haag

Mooie zonsondergang in Scheveningen 

Zeemeeuw in Scheveningen

Zijkant van hotel Sebel met de tram in de verte

Mijn boek is er!

Het allereerste exemplaar heb ik zojuist per post via Boekscout aangekregen!
Heb alleen, om de spanning er voor mezelf er nog in te houden, het pakketje nog niet opengemaakt.

Zal jullie eerst de e-mail hierover laten lezen, die wil ik jullie niet onthouden.
Ik kreeg deze mail gisteren aan.

Beste Saskia,

Het eerste exemplaar van je boek is naar je onderweg. Gefeliciteerd met deze mijlpaal. Mooi moment. Geniet ervan!

Het exemplaar dat je ontvangt, is de allereerste echt geprinte versie. We hebben dit exemplaar bekeken, en het op grond daarvan geschikt en gereed verklaard om binnenkort in de verkoop gebracht te worden.

Veel plezier met je boek. Behandel dit exemplaar met het volste respect. Het is namelijk echt de allereerste versie, en het is ook de eerste bekroning van al het werk dat je erin hebt zitten. We hebben het met alle plezier op de bus gedaan.

*Opent nu het pakketje* 

Echt wel cool! Gewoon een boek met mijn naam er op! En op de achtergrond mijn pasfoto. En dan alle gedichten die ík heb geschreven! En wat te denken over de cover die ik heb uitgezocht op 

www.fotolia.com

Kreeg al tranen in mijn ogen, dus toch (wel van blijdschap uiteraard. 
Niet dat jullie verkeerde gedachten krijgen en denken dat ik mijn boek niet leuk vind).In eerste instantie dacht ik even dat het me niets deed omdat ik de cover en gedichten al had gezien in een pdf bestand.
Maar niets is minder waar.
Komt vast omdat ik het boek nu in mijn handen kan vasthouden.
Er doorheen kan bladeren en wetende dat andere mensen dit boek ook binnenkort kunnen bestellen.

Hieronder nog enkele foto's van een blije en zeer tevreden dichter!

De envelop met het boek er in (heb uiteraard wel mijn adres weggelaten)

En de spanning wordt groter

Kaart die er bij zat

Voorkant van mijn gedichtenbundel

Binnenkort is het boek  te bestellen voor de geïnteresseerden. Als ik meer weet dan horen jullie dat weer van mij.
En voor wie zijn/haar e-mail heeft gegeven en toestemming aan mij heeft gegeven, krijgt nog een mail van boekscout ter zijner tijd. Zal in ieder geval niet meer lang duren.

Nu eerst volgende week genieten van een aantal dagen vakantie samen met mijn dochter.
Na mijn vakantie komt er weer een nieuwe blog, ergens rond half augustus. Dan zal ik over de vakantie vertellen. 
Fotolia

Hoe ik een dag in een pretpark beleef

Zaterdag 11 juli zijn mijn dochter Myrthe en ik naar de Efteling gegaan.
Waar kun je nu meer prikkels krijgen dan in een pretpark?
Ik heb deze keer zo goed mogelijk opgelet hoe mijn ervaring was in het park zodat ik er een blog over kon gaan maken.

Omdat we al ruime tijd van te voren hadden gepland dat we op 11 juli naar de Efteling zouden gaan viel deze prikkel al weg.
Ik kon er naar naar toe leven. Waarom juist op 11 juli? Dit omdat Myrthe zo graag Sarah en Julia Nauta wilde ontmoeten. Deze 2 meisjes zijn o.a. bekend van het Junior Songfestival. Ook van musicals, reclames en kinderen voor kinderen. 

Het enige wat nog in mijn ogen mis kon gaan was het weer. Maar wat hadden we geluk die dag! Wel wat warm, maar wel droog, dus een jas hoefde ook niet mee. Het was zelfs laat op de avond nog erg lekker buiten.
Ik heb opgelet hoe het in de rij zou zijn. Ik vind langere rijen op zich niet erg maar het hangt er vanaf wat voor mensen staan voor je en achter je. Hele drukke kinderen geven me veel prikkels en mensen die erg luidruchtig zijn. Ook mensen die bijna tegen je aan hangen zodat je het gevoel hebt dat je weg wordt gejaagd uit de rij.
Maar de rijen vielen me deze keer ook ontzettend mee.
Zou het zijn omdat ik oplette hoe mijn ervaring in het park was dat alles best goed ging die dag?
Dan let ik er voortaan vaker op, wie weet helpt dat wel om dan een extra leuke dag te hebben.
Of alles zat gewoon een keer helemaal mee.
Ik denk dat het met de prikkels ook wel meeviel omdat ik het park goed ken. Als het een park zou zijn wat ik totaal nog niet ken is de belevenis ook al totaal anders bij mij. En de Efteling is vanuit Tilburg dichtbij. Stel ik moet eerst nog een lange reis met de trein maken dan krijg ik al veel prikkels in de trein. 

Wel één klein iets waar ik wel last van had.
We wilden iets gaan eten in de avond, frietjes, kaassoufflé en drinken.
Maar de rij was wel erg lang. Myrthe ging na even mee gewacht te hebben in de rij, vast op een bank zitten om plek voor ons vrij te houden.
Maar toen kwam wel even de drukte op me af.
Wat ik dan doe is me totaal afsluiten, ben zelfs niet meer aanspreekbaar en sta letterlijk als een standbeeld. Ook voel ik op dat moment weinig of niks.
Gelukkig duurde dit moment niet lang en heb ik me uiteindelijk weer kunnen concentreren op de rij die gelukkig steeds korter werd. Ook pakte ik even mijn mobiel erbij om afleiding te hebben,

Ik had in de ochtend lichte druk in mijn hoofd, was bang dat ik dus hoofdpijn zou gaan krijgen maar dat gebeurde ook al niet.
Myrthe kreeg later in de avond nog wel hoofdpijn. Zelfs de volgende dag heb ik er geen hoofdpijn aan overgehouden. Wel was ik heel erg moe.
Ik vond het echt een super geslaagde dag! Al ga ik een volgende keer als het iets koeler is en als het mogelijk is op een doordeweekse dag als het iets minder druk is. Uiteindelijk voor mijn prikkelverwerking nét ietsje prettiger.

Met schattige Pardijntje

Julia, Sarah en Myrthe in het midden