Het gaat over onbegrip en hoe ik daar tegen aan kijk.
Er is nóg steeds veel onbegrip. Helaas. Dat maakt het minder makkelijk om te zijn wie ik ben.
Dat is Saskia met autisme.
Voor mij zelf is het geen straf om autisme te hebben, alleen de omgeving maakt het me soms moeilijk.
Gelukkig niet meer op mijn werk, daar accepteren ze wel hoe en wie ik ben.
Het begint al vaak met moeilijkheden als ik mijn flat verlaat en ik beneden iemand tegen kom. Ik ben altijd vriendelijk en groet die persoon in kwestie. Maar als ik dan andersom geen hallo terug krijg te horen begin ik al te piekeren en licht geïrriteerd te raken. Je kunt elkaar op het minst toch groeten.
Gelukkig kan ik tegenwoordig wel relativeren en bedenk dan dat er ook nog genoeg andere mensen in de flat zijn die me wel groeten. Of zelfs vragen hoe het met me is.
Ja, ik ben tevreden dat ik kan relativeren. Dat kon ik jaren geleden nog niet. Echt alles was toen zwart wit bij mij. nu kan ik ook grijs denken. En dat moet wel in deze wereld. Anders kom je er ook niet.
Maar goed, onbegrip kom ik nog wel tegen in de vorm van dat men niet begrijpt dat iedere autist anders is.
Ik ben niet zoals die man uit de film Rainman. Verre van zelfs.
Iedere autist is weer anders. We hebben allemaal onze kwaliteiten en talenten. Mijn talent is vooral creatief bezig zijn.
En netjes zijn noem ik een kwaliteit. In veel beroepen is netjes werken wel zo fijn.
Ik heb namelijk arbeidsvermogen zei het UWV pas geleden en ik moet passend werk gaan doen op termijn en dan ga ik door middel van een test ook kijken wat mijn kwaliteiten zijn.
Over arbeidsvermogen en werken besteed ik binnenkort weer een blog aan.
Ik hoop echt dat onbegrip minder wordt en zelfs helemaal weg kan gaan. Kijk eerst naar de persoon, niet meteen naar het autisme.
Kijk eerst wat de persoon kan en doet. Niet meteen oordelen. dat is niet prettig.
