Angsten

Deze keer wil ik het hebben over angsten.
Ik ga er van uit dat ieder mens wel een bepaalde angst heeft voor iets. Maar hoe je het ervaart en hoe je er mee omgaat is een tweede.
De één heeft een beetje last van de angst maar kan er verder goed mee leven, bij een ander is de angst zo groot en ondraaglijk in het dagelijkse leven dat je er iets mee wil of moet doen om de angst weer onder controle te krijgen.

Zo heb ik ook bepaalde angsten, gelukkig heb ik in lichte mate bepaalde angsten en praat ik er verder niet echt over, maar nu wil ik het wel kwijt.
Het gaat hier tenslotte over mijn leven met autisme en bij autisme zijn sommige dingen net even iets anders.
De meeste autisten hebben namelijk meer angsten dan iemand zonder autisme.

Mijn grootste angst/fobie is alles wat met medische dingen te maken heeft, zoals bloed prikken, over operaties praten, enz. Hiervoor ben ik afgelopen jaar nog bij Ipzo in Den Bosch geweest. Ipzo is een angstbehandelcentrum. Ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf maar dat zal nooit helemaal overgaan. Dat komt omdat ik deze angst al heel erg lang heb.
Maar er mee om kunnen gaan en weten wat je moet doen in een bepaalde situatie helpt al behoorlijk.

Een andere angst is een angst die ik voorheen helemaal niet had. Ik durf absoluut niet van een schuine rolband af voor fietsers. Voor als je dus met de fiets de fietsenkelder in moet gaan.
Staat de rolband stil, dan is er niks aan de hand. Als de band loopt dan ben ik dus zo weg en zet ik mijn fiets maar ergens onbewaakt. 
Ik weet niet hoe deze angst is gekomen. Ik ben bang om met mijn fiets te vallen als ik al 1 voet er op durf te zetten.
Omdat ik zo baal van deze angst ga ik eindelijk samen met mijn begeleidster naar de stad maandag en proberen of het dan wel gaat lukken. Ik ben blij dat deze begeleiding wel mee wil helpen. Mijn vorige begeleiding vanuit Amarant deed hier niks mee.
Het frustreert me ook echt als ik anderen vrolijk met de fiets naar beneden zie gaan, dus ik moet en zal proberen dat het me ook lukt.
En is het niet maandag, dan vast wel een ander keertje.

Ook heb ik angst voor heel erg donker, niet in mijn eigen huis maar als ik ergens anders ben.
Ik durf wel graag in de python en Joris en de draak in de Efteling (daar heb ik dan geen angst voor) maar de Vogelrok is een achtbaan in het donker en ik kreeg het me toch benauwd daarin, puur omdat het donker was.
Je ziet niks maar je voelt wel dat je met een vaart over die baan gaat. En omdat ik dan niet meer weet waar ik ben word ik bang.
Dus ik ga daar dus niet meer in. Och er zijn nog genoeg attracties waar ik wel in ga.

Mijn laatste angst waar ik het over wil hebben duikt heel af en toe op. Deze angst is een beetje vreemd als je het hoort.
Soms als ik een douche neem ben ik bang dat de vloer instort, ik weet het, is een vreemde angst. Gelukkig heb deze angst niet zo vaak maar het is wel vervelend als ik wel ga denken dat de vloer inzakt. Dan moet ik expres een paar keer op de grond stampen om gerust te zijn. 

Wat hebben jullie voor angsten? Reageer hieronder als je er over wil vertellen.

De tekst hieronder spreekt mij wel aan, gevonden op Pinterest.

Mijn droom komt uit

De zin "follow your dreams"is nu helemaal voor mij van toepassing. Het is sowieso al mijn favoriete spreuk.

Je dromen volgen. Nu is mijn droom om een gedichtenbundel uit te brengen gewoon uitgekomen! 

Het begon allemaal in 2009. Toen begon ik eens een gedicht te schrijven.

En publiceerde dit gedicht op hyves wat toen nog bestond.

Ik kreeg enkele positieve reacties hierop. Het zelfde gedicht heeft ook in een tijdschrift van het NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme) gestaan.

Ik ben meer gaan schrijven.

Zo schreef ik in 2009 slechts 3 gedichten, dit ook omdat ik er in oktober van dat jaar mee begon.

In 2010 tot mijn verbazing maar 1 gedicht (heb net even in mijn schriftje terug gekeken).

In 2011 en 2012 schreef ik ook nog niet zo veel. Maar vanaf 2013 ben ik steeds meer gaan schrijven.

Ik ben er ook beter in geworden en heb nu vlugger inspiratie voor een gedicht.

Het kan me soms zelfs frustreren als ik al even geen gedicht heb gemaakt. En als ik dan te veel focus op het moeten maken van een gedicht lukt het juist niet. Het moet spontaan in me op komen, werkt bij mij het beste.

Maar goed, zo heb ik eindelijk met mijn veel betere begeleiding dan wat ik voorheen had samen gekeken hoe we de gedichten konden opsturen naar Boekscout.

2 Juni stuurde ik de gedichten op en ook nog een voorwoord erbij en ik kreeg vrij snel een telefoontje van Boekscout.

En zo zat ik gisterenmiddag bij de auteursbijeenkomst samen met mijn moeder te Soest.

Ik vond het wel spannend, maar wel leuk spannend. Ik had zoiets van als het niet door gaat, jammer dan. Al hoopte ik natuurlijk van wel.

Maar er zijn zoveel schrijvers en dichters dat je toch gaat twijfelen

Toen we nog even moesten wachten omdat we te vroeg waren, heb ik een paar boeken bekeken die in een rek stonden. Toen ik 1 boekje opsloeg viel mij op dat de stijl van dichten wat op die van mij leek, en dat gaf me goede hoop.

Uiteindelijk kregen we veel info van de directeur van Boekscout. Hij legde alles goed uit.

En op het laatste kwamen de beoordelingen.

En jaaaaa.....ik heb een voorlopig contract, dat wil zeggen dat er nog correcties aangebracht moeten worden. Dit laat ik door boekscout zelf doen.

Je kan ook aan een naaste vragen of die het wil doen, maar dat echt iemand zijn die veel verstand heeft van de Nederlandse taal. En ik weet zo gauw niemand, dus boekscout is het beste alternatief.

En ik weet heel zeker dat alles correct zal zijn.

Hierna gaat alles in werking, een cover, een titel (die ik al heb), mijn boek promoten. Ik moet dan ook 40 e-mails sturen naar boekscout van mensen die serieus geïnteresseerd zijn om een boek te bestellen.

Dus bij deze, wie een boek wil bestellen....dan graag je e-mail adres geven. 

Als afsluiting nog een gedicht:

  

Voel ik me anders?

Of ik me anders voel omdat ik autisme heb?
Nee en ja.

Nee omdat ieder mens nu eenmaal anders is, het zou gek zijn als iedereen hetzelfde was. Daarmee wordt het wat saai op deze wereld.
Toch moet ik ook een ja bekennen. En dat is omdat mensen zonder autisme je soms als "anders dan anderen" behandelen.
En ook omdat het niet aan me te zien is dat ik autisme heb.
Wanneer ik overprikkeld heb en ik zeg dat, dan wordt er vaak geroepen dat mensen zonder autisme dat ook hebben.
Maar kunnen zij voelen wat ik voel? Nee.
Kunnen zij denken wat ik denk? Nee.
Overprikkeld zijn is voor ons net iets vervelender. Omdat er nog van alles door je hoofd blijft gaan en dat kun je op zo'n moment niet filteren. Dus mijn hoofd is letterlijk "vol".

Ik voel me ook vaak anders omdat ik minder snel ben. Maar dat komt ook mede door deze snelle maatschappij.
En moeten we allemaal snel zijn? Met snelheid maak je vlugger fouten, vind ik dan. Met snelheid ben je vlugger gestrest.
Ik kan heus wel wat sneller werken maar het voelt niet altijd goed. 
Misschien als ik in een ander land had gewoond waar een andere mentaliteit heerst dan had ik dit gevoel niet gehad.

Maar verder voel ik me echt niet anders dan een ander.
Ik lach net zo graag om grappen, kan net zo goed huilen bij een vervelende gebeurtenis. 
Erger me net zo goed aan bepaalde mensen. Kan net zo goed genieten van een zomerse dag.
Praat net zo graag met anderen.
Alleen dit alles doe of denk ik nét even iets anders maar dat máákt me niet anders.

Wat over mezelf

Ik wil jullie wat meer laten weten over mezelf

Normaal gesproken begin je een blog met over jezelf te vertellen.

Maar ja, dan doe ik het bij deze nu dus.

Aangezien mijn blog nadrukkelijk bij autisme ligt wil ik eerst zeggen hoelang ik de diagnose autisme heb.

Het is dit jaar 10 jaar geleden dat ik de diagnose pdd-nos heb gekregen. (een jubileum haha) Tegenwoordig heet dit geen pdd-nos meer maar autisme spectrum stoornis (ass)

Ik heb in het verleden al zoveel meegemaakt omtrent de psychiatrie dat ik toch wel blij was dat ik eindelijk de juiste diagnose had gehad.

En ook waarom ik op dingen anders dan anderen reageerde.

En dat ik eindelijk wist waarom contacten maken voor mij lastiger is aan te pakken.

De eerste keer dat ik in aanraking ben gekomen met de psychiatrie was een sova training die ik ben gaan volgen toen ik 10 jaar was bij toen nog het RIAGG wat tegenwoordig GGZ heet.

Op mijn 16e heb deze training nog een keer gedaan.

Maar altijd bleef ik terug getrokken en zei niet veel buitenshuis.

Totdat ik ging afzetten tegenover mijn ouders en school ging ook steeds minder omdat ik veel moest verwerken in mijn hoofd wat niet lukte.

Ik heb helaas vaak gespijbeld. Ja dit zeg ik gewoon omdat het toch al lang is geleden en je zo een beter beeld krijgt hoe ik was.

Ik laat overigens ook details weg die ik liever voor mezelf houd, Ik hoef tenslotte niet alles te delen wat ik wil.

Nadat het op school echt niet meer lukte en thuis ook moeilijker werd ben ik 3 maanden in behandeling geweest op een afdeling, daarna ging ik dagbehandeling doen.

Ik ben in die periode ook verhuisd en ben toen bij het ribw gaan wonen in een groep.

Nu ik terug kijk op deze tijd denk ik, had ik toen maar geweten dat ik autisme had.

Er is ook sprake geweest dat ik borderline zou kunnen hebben.

Er werd toen veel vaker gedacht dat een vrouw borderline zou kunnen hebben ipv autisme.

Gelukkig weet men steeds meer over autisme bij vrouwen en wordt vaker wel de juiste diagnose gesteld.

Vandaag de dag kan ik goed met mijn autisme leven,ik weet de valkuilen en wat ik wel en niet kan.

En wanneer ik moe ben en dat ik dan rust wil nemen.

Ook al kan dit niet altijd, toch heb ik het wel nodig. Dan functioneer ik beter.

Alleen ik baal nog steeds dat ik amper contacten heb. Maar misschien wil ik hierin iets te veel.

Ik ben soms serieus jaloers als groepjes mensen leuke dingen ondernemen of bij elkaar op visite gaan.

En dat niet om de 3 maanden om maar wat te noemen, maar wekelijks.

Nu nog wat waar ik me voor interesseer en mijn hobby's. 

Uiteraard gedichten schrijven! Dat is echt een uitlaatklep. 

En nu dus ook bloggen. 

Ik speel graag spellen op facebook. Kleuren doe ik graag (uit die boeken: kleuren voor volwassenen).

Ik werk 1x in de week als vrijwilliger in de Ruilwinkel.

Ook heb ik sinds een paar maanden eindelijk goede begeleiding aan huis. 1x per week komt er begeleiding. Er zijn er 2, dus ze wisselen af met langskomen.

Fietsen vind ik ook leuk om te doen. En soms een uitstapje maken met de trein. 

Ook steek ik veel tijd in mijn huishouden (misschien iets té veel maar dat komt omdat ik perfectionistisch ben en van netjes en geordend houd).

Tenslotte nog samen plezier hebben met mijn dochter die altijd van vrijdagmiddag t/m maandagochtend bij mij is.

Uniek

Vast wel eens gehoord van een niet autist (neurotypicals NT-ers) tegen een autist: "O, maar waarom maak je dan contact? Autisten zitten toch in hun zelf gekeerd in een hoekje?"
Gelukkig zijn dit soort opmerkingen steeds minder aan de orde vandaag de dag.
Vooral door het feit dat er steeds meer bekend is door autisme.
Dat was vroeger wel anders. Je hoorde er niet bij, was gek. Gek omdat je "anders" was.
Maar is het niet zo dat we allemaal anders zijn? Het zou gek zijn als we allemaal hetzelfde waren.
Zo zijn autisten ook allemaal anders en dus uniek.
En daar is niks mis mee.
Wat de ene autist wel kan, kan de andere niet.
En inderdaad zijn er autisten die heel weinig contact maken met de buitenwereld en liever alleen hun eigen ding doen omdat met meerdere mensen samen zijn te veel prikkels met zich meedraagt.

Maar ik, en met mij veel andere autisten zijn zo niet. Wij maken wel contact.
Misschien niet altijd op de juiste manier, maar we doen het wel.
Wij willen er net zo goed bij horen in deze maatschappij. Een maatschappij waar zoveel om snelheid draait, waar ik af en toe gek van word.
Op die momenten zou ik wel even alleen willen zijn en zou die vraag hierboven wel kloppen dat ik in mezelf gekeerd zit.
Maar dat is puur op momenten dat men té snel iets wil van me.
Eigenlijk dwaal ik nu wat af van het onderwerp uniek.
In een volgende blog, weet niet of dat de eerstvolgende blog wordt, ga ik het over prikkels hebben.
En die krijg ik genoeg!

Wat ik voor nu wil zeggen is dat ieder mens uniek is en zijn of haar kwaliteiten heeft. Zijn of haar min- en pluspunten heeft. Zijn of haar talenten heeft.
Zo is het ook met autisten.
De één houdt wel van veel mensen om zich heen, de ander juist niet. De één kan bepaalde geluiden niet verdragen waar de ander totaal geen moeite mee heeft.

Allemaal Anders Allemaal Uniek

Veranderingen

Iets waar ik moeite mee heb door mijn autisme zijn veranderingen. Gelukkig niet alle veranderingen, maar soms wel veranderingen waarvan een ander zou denken: “????” Zo heb ik een voorbeeld van afgelopen donderdag 4 juni. Ik maak mijn wc schoon. Omdat ik ook de vloer dweil, zet ik de spulletjes die op de grond staan even weg. Vloer was weer droog en ik zet de spullen terug.Wat later moet ik naar de wc en zie dat ik twee dingen net andersom heb gezet (in dit geval de wc rol houder en de wc borstel + houder. Dus wat doe ik, weer zetten zoals het altijd staat.Soms baal ik er wel van, ben gewoon té netjes en met een verandering, hoe klein ook, voel ik me vervelend worden, of onrustig worden.Kon ik dat maar los laten, maar helaas gaat dat niet zo makkelijk.Ik wil ook altijd graag iets ruim van te voren weten, liefst geen dag van te voren want dan kan ik de verandering niet in mijn hoofd verwerken. Dus stel dat iemand mij zou vragen vandaag: “Ga je morgen mee naar de Efteling?” Dan zeg ik nee. Zelfs als ik weinig tot niks te doen heb die dag. Dan nog is het een nee.Maar vraagt men mij een week ofzo van te voren of ik mee wil, dan kan ik het verwerken in mijn hoofd en zo plannen dat ik wel kan gaan.Maar ja, wie zou mij überhaupt mee willen vragen, heb amper contacten met andere mensen, wat ik best jammer vind. Maar over contacten ga ik het wel een andere keer hebben.

Welkom!

Hallo lieve mensen, ik ben een nieuwe blog begonnen omdat op mijn oude blog alleen gedichten staan.Aangezien er, mits goedgekeurd door boekscout, een gedichtenbundel van mij uit gaat komen mag ik die gedichten niet meer publiceren. Heeft met bepaalde rechten te maken.En bovendien….ik wil weer eens iets anders. Iets om mensen te laten weten wat ik meemaak als autist. Ik zei zojuist dat ik dus als het goed is een gedichtenbundel ga uitbrengen. Het klinkt vast voor jullie lezers weinig enthousiast. Maar ik ben wel heel blij, echt heel blij als ik mijn bundel daadwerkelijk in handen heb.Hier zit nu net de valkuil. Wel enthousiast zijn over iets maar het niet goed kunnen uiten. Zeer zeker een autisme kenmerk. Voor mij telt die zeker te weten.Hoe vaak kom ik geen hele enthousiaste berichten tegen op facebook. Ik wil me ook zo kunnen uiten, maar dat lukt me niet. Zo lijk ik saai over te komen maar dat ben ik echt niet. Ik laat het gewoon niet echt merken.Maar nogmaals: Ik ben echt happy met “mijn gedichtenbundel” Na 17 juni meer over de eventuele gedichtenbundel aangezien ik dan naar de auteursbijeenkomst in Soest ga. Wordt best spannend maar wel heel leuk!