Waarom ik ben gaan bloggen

Iedere dag heb ik zoveel gedachten, word er gauw moe van.
Om die reden heb ik er soms een hekel aan dat ik autisme heb.
Mensen zonder autisme zullen vast ook wel zeggen dat ze veel denken, maar zoveel als ik denk....dan zou ik wel willen ruilen.
En dan nog het liefste met een dier. Zij denken niet zoals wij. Hebben niet de hele dag maar woorden en zinnen in hun gedachten. Bij dieren komt de dag zoals die komt.
Zij denken niet: "Wat moet ik straks doen, en hoe doe ik dat. En wat heb ik gisteren gedaan. En wat heb ik gezien." om maar even wat voorbeelden te noemen.

Maar nu dan de vraag waar het om gaat. Waarom ik ben gaan bloggen.
Ik wil mijn gedachten graag delen, hopen dat mensen zullen en kunnen begrijpen wat het leven inhoud voor iemand met autisme.
Ik wil ook wat gedachten kwijt kunnen, zodat ik er niet alleen mee blijf rondlopen.
Nu deel ik uiteraard ook niet alles. Een beetje privé is wel zo fijn.
En dat hoeft ook niet. Als ik de meer wat neutralere dingen maar kan delen. En hopelijk vertel ik mijn verhaal in mijn blogs duidelijk genoeg, anders laat maar weten als je iets niet begrijpt.
Ik begrijp soms iemand zonder autisme niet maar andersom kun je mij ook niet begrijpen.
Misschien heb je ook wel vragen aan mij.
Laat maar horen, dan probeer ik op mijn manier weer een antwoord terug te geven.

Ik had er ook voor kunnen kiezen om een dagboek voor alleen mijzelf bij te houden. Dit heb ik ook gedaan. Begon hiermee al als kind.
Schrijven is altijd al mijn ding geweest.
Ik heb op Word ook nog een dagboek staan. Maar dit heb ik even geparkeerd in de ijskast. Zoals de uitdrukking luidt. (Best grappig, ik als autist zie dit dus letterlijk voor me, dat ik het dagboek in de koelkast heb gelegd).

Dus nu even geen dagboek, maar bloggen om te kunnen delen, mensen kunnen laten lezen hoe ik als autist leef.

Mocht je nog een onderwerp weten waar ik over kan bloggen, laat maar weten. Of ik iets met het onderwerp doe, bepaal ik uiteraard zelf. 
Maar tips zijn altijd welkom.

Wat te veel prikkels met mij doen

Prikkels, overal zijn ze. Geluiden, kleuren, geuren.
Vermijden zal niet gaan, tenzij je in een ruimte gaat zitten waar geen één prikkel is. Maar dat is ook niet wat men wil.
Zelfs ik niet.
Ik heb op dit moment al een prikkel, hoofdpijn terwijl ik deze blog typ. Goed om te testen hoe ver ik kom met mijn blog.
Een prikkel die net voorbij kwam, was de ziekenwagen. Er bleek iets verder door in de straat iets te zijn gebeurd. Gelukkig zit ik op 3 hoog op een flat en krijg zo niet veel mee van het ongeluk.
Dus die prikkel is bijna nihil.
Soms krijg ik zoveel prikkels op een dag, dat ik mezelf zou willen opsluiten, of liever in een boomhut zitten midden in "the middle of nowhere"
Alleen de natuur om me heen, geen mensen die iets van je willen. Geen internet, telefoon, televisie.
Bij te veel prikkels word ik moe, voelt mijn buik vervelend en worden mijn spieren heel gespannen. Ook vaak een vol hoofd, wat zich vandaag in hoofdpijn uit.
Meestal blijft het bij een vol hoofd, mijn gedachten gaan zo snel, echt alles door elkaar. Dat kost veel energie.
Soms voel ik me al moe als de dag amper is begonnen. Dat komt ook wel omdat ik heel gespannen slaap, mijn dochter hoort me soms met mijn tanden knarsen in mijn slaap. Als ik half wakker ben, merk ik dat ook, en voel dan ook heel veel spanning.
Ook kan het zich uiten in boos worden, of juist helemaal afsluiten van de omgeving.

Ik ga de prikkels 1 voor 1 behandelen, met enkele voorbeelden waar ik last van heb.

1. Geluiden: Voorbeeld is regen die de hele dag tegen het raam klettert. Kinderen die krijsen, al weet ik dat hun er niks aan kunnen doen, het zijn de ouders die hun kind moeten toespreken. Harde muziek, zodat je zelf niet eens meer normaal kan praten.
2. Kleuren: Als de lucht helemaal bewolkt is en een fel gekleurde uitstraling heeft, ik wil het liefst veel blauw in de lucht zien, dan voel ik me prettiger.
3. Gevoel: Soms kan ik een aanraking niet verdragen, heb ik vaak in een rij. Maar kan ook zijn als ik met mijn dochter op de bank zit en ze zit net iets te dicht naast mij. Dit heb ik vooral als ik al wat moe ben.
4. Geuren: Ik ruik best wel goed, en vind veel geuren niet zo lekker ruiken, sigarettenrook, bah, ik kan het echt niet hebben, maar de geur van een sigaar vind ik nóg erger. En raar maar waar, spiritus vind ik heel lekker ruiken. En ook als een kaars is uitgeblazen of een lucifer die weer uit is. 

Omdat ik de laatste tijd best veel prikkels ervaar waar ik last van heb, wil ik even een paar dagen weg. Naar iets wat je misschien niet gauw verwacht. Naar Abdij Koningshoeven, in een gastenhuis.

Is niet zover weg, en toch kan ik rust ervaren. 

Misschien maar voor 2 dagen. Dat kan al voldoende zijn. Maar ik ga er nog even over denken, waar ik goed in ben.

Hieronder nog een gedicht uit mijn gedichtenbundel Gedichten á la auti. Ik vind dit gedicht heel toepasselijk bij deze blog.

En mijn blog is ondanks mijn hoofdpijn best goed gelukt, al zeg ik zelf. 

Social media en mijn gedachten hierover

Zoals beloofd is hier weer een nieuwe blog.
Dit keer over social  media. Voor iemand zoals ik is social media niet altijd even prettig. En toch ontkom ik er niet aan.
Ik heb o.a. facebook, twitter en instagram. Ik voel vaak de druk van social media. Zo van: je moet, moet, moet. (Laat ik toevallig een boek in huis hebben met de titel: "Het moet, moet, moet!" Maar dat terzijde.)
Ik moet wel meedoen aan social media. Ik heb weinig real life contacten. Dus dan ga je toch al gauw zoeken op een social netwerk. Maar daar krijg ik teveel prikkels. Foto's en teksten die positief of negatief zijn. 
Als ik niet meedoe aan social media voel ik me helemaal buitengesloten van alles en iedereen.
Maar doseren is moeilijk. Soms wil ik even een dag helemaal geen laptop aanhebben. Ook mijn mobiel wil ik graag een dagje aan de kant leggen.
Maar daar komt al een spel wat ik graag iedere dag speel op facebook. Dus moet ik wel op facebook. En denken dat je alleen een spel kunt spelen...nee, nee, dat gaat dus niet lukken want je ziet weer het e.e.a. voorbij komen op je timeline.
Twitter is makkelijk om even met rust te laten, soms sla ik een dag over om te twitteren.
Instagram is nóg veel makkelijker en daar is het alleen af en toe een foto er op zettten, meer ook niet. Dat zie ik dus niet als een moeten.

Het is dus hoofdzakelijk facebook wat de boosdoener is voor mij. 
Een dilemma, ga ik kijken en krijg ik veel prikkels of sla ik het een dag over en kan ik dan ook mijn spel niet spelen?
Al moet ik wel bekennen dat ik sinds mijn nieuwe mobiel het spel daar op heb geïnstalleerd. Ik vind alleen het spel wat klein voor mijn ogen helaas.

Ik hoop toch een keer te kunnen zeggen, ik laat mijn laptop en mobiel even voor wat het is. En als iemand afvraagt waarom ik er even niet ben, so what? 
Er is nog meer in het leven dan alleen maar social media. 
Ik plaats hier een toepasselijk gedicht waar ik ook nog een leuk en  toepasselijk plaatje bij heb gevonden.

Mijn lichte dwang

Dwangmatigheden, ieder mens zal ze vast wel hebben. We hebben allemaal wel wat vastigheid en structuur nodig.
Dat maakt niet uit, tenzij je er last van gaat krijgen.
Ik ben blij dat dit in mijn geval (nog) niet zo is. Ik hoop ook dat het zo blijft. Het is een vreemde dwang. Ik heb er ook aan gedacht dat het misschien geen dwang is maar een tic.
Toch houd ik het zelf op dwang.
Ik heb het al weer een poosje en dat is dat ik op straat als ik losse stoeptegels zie er met mijn fiets overheen moet rijden. Of er overheen lopen.
Beetje vreemd ja. Gelukkig heb ik het in lichte mate, want ik ga losse stoeptegels niet opzoeken. Ik hoef het ook niet iedere dag te doen. Ik hoef ook niet een bepaald ritueel te doen. En al helemaal niet denken: "Stel ik doe het niet, dan gebeurd er iets vervelends".
Toch heb ik wel al een paar keer meegemaakt dat ik baalde omdat ik niet over de losse stoeptegels kon fietsen omdat er net iemand aankwam en dus niet over die tegels heen kon rijden.

Dwangmatigheden kunnen bij iemand met autisme vaker voorkomen.
Ik probeer het uit te leggen hoe ik daar in mijn geval als autist over denk.
In deze snelle wereld wil je, in mijn geval ik, me proberen aan te passen. Dat lukt vrij goed, maar het kost veel energie. Heel veel energie zelfs.
Zo wil ik toch bepaalde controle hebben over mezelf waar iemand uit de snelle wereld niks van begrijpt of niet wil begrijpen.
Controle hebben is mezelf beter voelen. Maar dan wel voor even maar. En dat je iets doet wat een ander niet doet en er niet eens over nadenkt om zoiets te doen.
Ik weet niet of ik dit zo goed heb uitgelegd. 
Ik ben eigenlijk niet zo uitleggerig, Of het woord uitleggerig bestaat weet ik niet, denk eerlijk gezegd van niet, maar dan heb ik er een nieuw woord ingegooid haha.

Met mijn schoen op een losse tegel

Morgen ben ik weer terug met een nieuwe blog. Dit keer over wat ik vind van social media.

Dan plaats ik er ook een gedicht bij.