Zie de link hiernaast: http://autileven.blogspot.nl/2015/06/angsten.html.
Nu wil ik het weer over één van mijn angsten hebben.
Het is misschien raar, maar ik blijf er maar mee zitten dat ik nu nét deze angst nog niet heb kunnen oplossen. Ik vind het een gevoel van falen. Ik schaam me ook om deze angst te hebben. Zeker omdat ik zie dat de rest van de mensheid deze angst niet schijnt te hebben. Of er zijn maar weinig mensen die dezelfde angst als mij hebben, ik ben in ieder geval nog niemand met deze angst tegengekomen.
Ik begrijp mijn angst niet, ik heb altijd met mijn fiets van de roltrap gekund. Ik had bijna "gedurfd" willen zeggen in plaats van "gekund". Maar het is geen kwestie van durven. Als je altijd zonder nadenken van een roltrap kan met je fiets dan denk je er verder niet bij na. Dan ga je gewoon, zo makkelijk is het gezegd.
Waarom ben ik veranderd hierin? Wat heeft mij doen besluiten dat ik angst heb? Ik weet het niet, er is niks voorgevallen zodat ik terecht angst heb kunnen krijgen hiervoor.
Als ik kijk naar andere mensen die van de roltrap gaan, raak ik bijna gefrustreerd. "Waarom kunnen zij dat wel en ik niet (meer) ?"
Ik heb wel tips gekregen, wees milder voor jezelf. Lukt het niet om over die angst te heen te komen, so what?
Zet je fiets in een andere stalling zonder zo'n trap. Of mijn dochter wil mijn fiets ook naar beneden rijden. Ik kan gelukkig wel zonder mijn fiets de trap af, daar heb ik geen moeite mee.
Ik kan me er niet bij neerleggen dat ik niet van de roltrap durf. Ik wil me er ook niet bij neerleggen.
Ik wil blijven oefenen, ik wil ooit van de angst af zien te komen, wat ik er ook voor moet doen, al kost het zoveel energie en ga ik nog 1000x blokkeren als ik bij de roltrap sta, ooit gaat het me lukken.
Ik heb ook aan mijn dochter beloofd dat als zij na haar examenjaar slaagt en ik van de roltrap af kan, we samen op vakantie gaan naar het buitenland (Misschien België).
Dus ik heb wel een doel om er voor te gaan! Don't give up!
 |
| De betreffende roltrap |
