Laatste dag van 2016 (Oudjaar) en mijn voornemens voor 2017 (Nieuwjaar)

Ik wil even terug gaan kijken op het jaar 2016.
Eigenlijk zijn er geen spectaculaire dingen gebeurd. Dat is misschien maar goed ook aangezien ik niet van te veel veranderingen houd.
Het enige wat het allermooiste was dit jaar is de korte vakantie naar het prachtige eiland Texel!!!
Dit heeft me zoveel goeds gegeven dat ik in 2017 weer samen met dochter Myrthe (en broer Fred deze keer ook erbij) naar Texel wil gaan.

Verder werk ik alweer een jaar met zin bij Prospects @ Work. In 2017 ga ik de twee dagdelen uitbreiden naar 3 dagdelen werken.
Ik ben ook van plan om te gaan sporten (ik zit te denken aan fitness). Ik krijg ieder jaar van de gemeente Tilburg €100,= meedoenregeling en dat kan ik mooi gebruiken om te gaan sporten. Ik weet zo ook zeker dat het geld nu wel opkomt. Dit jaar is het namelijk helaas niet opgekomen.

Ook ga ik als het goed is een abonnement nemen op de Efteling om zo vaker naar het leukste pretpark van Nederland te kunnen (ik wil dit eerst nog overleggen met mijn begeleidster, of het financieel ook echt kan, maar ik denk het wel).

Mijn voornemen is ook om meer contacten te hebben. Nu is mijn wereldje vrij klein. Af en toe gezellig afspreken om iets leuks te ondernemen of gezellig bij elkaar op de koffie/thee vind ik leuk om te doen. 
Ook heb ik wel graag momenten dat ik ook graag alleen wil zijn, maar dat is menselijk en niet per se alleen maar een autisme iets toch? 

Ook is 2017 een heel belangrijk jaar voor mijn dochter. Dan heeft ze eindexamen van het VMBO kader. Spannende tijd dus voor haar en mij.

Rest mij verder om voor nu een zeer mooi uiteinde en goed begin van 2017 te wensen.

Liefs en tot ergens in 2017! 

Vakantie op Texel

Ik blog weinig. Misschien iets té weinig. Ik weet niet altijd goede onderwerpen te verzinnen. Plus bloggen kost mij veel energie. De energie om eraan te beginnen is het grootste struikelblok.
Maar goed hier ben ik weer met een blog.
En nog wel over de vakantie op Texel (al is het alweer 3 maanden geleden dat mijn dochter en ik daar waren ;) ). Maar who cares? 

Al is de vakantie alweer 3 maanden geleden, toch blijf ik vaak aan Texel denken. Het is zo'n prachtig eiland! En dat gewoon in eigen land. Nederland heeft gelukkig nog mooie natuur en niet alleen vol gestampte steden zoals Amsterdam en Rotterdam. 
Omdat ik nog regelmatig aan Texel denk hebben mijn dochter en ik besloten om volgend jaar weer te gaan. 

Wat sprak mij allemaal aan aan het eiland?
De rust, de gezellige sfeer, de mensen, de natuur en de zeehonden in Ecomare.
Als ik op Texel had gewoond had ik zeer zeker gevraagd of ik vrijwilligerswerk kon gaan doen bij Ecomare.

Wat hebben mijn dochter en ik op Texel gedaan?
Die 2 dagen, die achteraf gezien veel te kort waren, hebben we veel ondernomen.
Toen we in de middag op het eiland aankwamen reden we eerst met de Texelhopper naar De Cocksdorp toe. We huurden fietsen en zijn meteen met de fiets naar de vuurtoren gegaan.
Een dag later hebben we door de duinen gefietst richting De Koog waar de zeehonden zijn. 
Daar kun je je ook wel een halve dag vermaken. 

Waarom Texel?
Ik hou van rust! Vorig jaar in de zomervakantie heb ik de fout gemaakt om naar een grote stad te gaan, dan krijg je nog geen rust en ook veel minder een vakantiegevoel. Ik had nu wel een vakantiegevoel. Dat begon al met de overtocht van Den Helder naar Texel.

Volgend jaar gaan we gewoon weer naar het mooiste eiland van Nederland, een paar dagen langer en mijn broer gaat dan ook mee. Gezellig met ons drietjes.

Texel, see you next year!! 

Mijn werk wat ik graag doe

Ik werk al weer enige tijd bij Prospects @ Work.
Ik was in december 2015 met 1 dagdeel begonnen op dinsdagmiddag.
Ondertussen werk ik sinds april 2 dagdelen (dinsdagmiddag en woensdagmiddag) 
Op dinsdagmiddag doe ik creatief en op woensdagmiddag zit ik bij de administratie mee te helpen.
Ik heb het nog steeds naar mijn zin op mijn werk, dat was bij mijn vorige vrijwilligerswerk wel anders.
Ik had toen vaak onduidelijkheid en nu is het duidelijk wat ik moet doen en ik word goed begrepen op mijn werk en iedereen is even aardig daar.

Ik deed daar eerst sociale activering (ik was daarvoor bij het UWV geweest). Dat wil zeggen dat ik na ongeveer een jaar een baan zou moeten zoeken omdat ik in eerste instantie ook betaald werk wou gaan doen.
Dit wordt nu omgezet naar dagbesteding (daarvoor heb ik binnenkort een afspraak bij Loket Z). 
Nu mag en kan ik mijn eigen tempo bepalen en zit ik niet op de schopstoel om binnen een bepaalde termijn een baan te hebben.
Daar ben ik wel blij mee. Voorlopig kan ik niet eens meer dagdelen aan en een betaalde baan zijn vaak toch wat meer uren werk dan de +/- 5,5 uur die ik werk.

Soms baal ik er wel van dat me dit niet lukt, maar het voelt niet goed om meer te werken, dan kom ik in de knoei met mijn huishouden en eventueel sociale dingen (voor zover ik die heb).

Dus voorlopig laat ik deze dagdelen voor wat het is, misschien dat ik woensdag wel de hele dag erbij wil pakken, maar eerst indicatie aanvragen voor dagbesteding bij het leukste werk dat er is.
En dat is toch ook belangrijk dat je het ergens naar je zin hebt!

Hoe ik het weer ervaar (zoals de zomer)

Zomer, heerlijk! Temperaturen van 22 graden. Een zonnetje, een zacht briesje, strakblauwe lucht, een beetje regen in de nacht (sorry voor wie 's nachts naar buiten moet).
Stop! Dit is mijn fantasie van een perfecte zomer.
Was het maar waar, kwam mijn fantasie maar uit.
Maar niks is minder waar.
De zomer is wisselvallig. Dan weer koud en regenachtig, soms zelfs de hele dag regen. Dan weer heet, maar dan ook echt heet! Zoals vandaag.
Ik heb al grote moeite met veranderingen, laat staan steeds die schommelingen qua weer.
Ben ik net gewend dat we een paar dagen regen hebben, wordt het opeens warm. Ik vind warm weer niet erg. Zolang ik maar weinig hoef te doen.
Maar ik kan de dingen die ik doe niet wissen, wat ik in de winter doe, doe ik net zo goed in de zomer.
Omdat het moet van mezelf. 
Ik kan niet echt genieten van warmer weer. Mijn huishouden komt iedere dag terug, plus 2 dagdelen naar mijn werk. Dan voel ik me toch wel een beetje moe, en zeker nu met de warmte. Sloom, rusteloos, moe en toch moet ik wat doen van mezelf.
Zoals nu deze blog maken, had ook op een ander moment gekund. Plus dat ik eigenlijk van plan was om over mijn mini-vakantie naar Texel te vertellen. Nee, ik moet het uitgerekend over het onderwerp "het weer" hebben. 
Om to the point te komen, zoals ik vaak ben (ik hou niet altijd van té lange verhalen), heb ik meer moeite met weersveranderingen omdat ik überhaupt moeilijker tegen veranderingen kan.
Ik kan er niet eens mee om gaan als iemand mij in de middag of avond koffie zou aanbieden. Ik drink alleen in de ochtend als ik net wakker ben koffie, verder hoef je mij echt geen koffie aan te bieden. 
Stel dat ik toch in de middag of avond koffie zou drinken, dan voel ik me warrig omdat ik iets doe wat ik niet gewend ben.
Ik duik voor nu nog even in mijn fantasie, en ga genieten van mijn fantasie weersvoorspelling :) 

Angst om met de fiets van de roltrap te gaan

Een jaar geleden heb ik al eens een onderwerp over angsten gemaakt.
Zie de link hiernaast:  http://autileven.blogspot.nl/2015/06/angsten.html.
Nu wil ik het weer over één van mijn  angsten hebben.
Het is misschien raar, maar ik blijf er maar mee zitten dat ik nu nét deze angst nog niet heb kunnen oplossen. Ik vind het een gevoel van falen. Ik schaam me ook om deze angst te hebben. Zeker omdat ik zie dat de rest van de mensheid deze angst niet schijnt te hebben. Of er zijn maar weinig mensen die dezelfde angst als mij hebben, ik ben in ieder geval nog niemand met deze angst tegengekomen.

Ik begrijp mijn angst niet, ik heb altijd met mijn fiets van de roltrap gekund. Ik had bijna "gedurfd" willen zeggen in plaats van "gekund". Maar het is geen kwestie van durven. Als je altijd zonder nadenken van een roltrap kan met je fiets dan denk je er verder niet bij na. Dan ga je gewoon, zo makkelijk is het gezegd.

Waarom ben ik veranderd hierin? Wat heeft mij doen besluiten dat ik angst heb? Ik weet het niet, er is niks voorgevallen zodat ik terecht angst heb kunnen krijgen hiervoor.
Als ik kijk naar andere mensen die van de roltrap gaan, raak ik bijna gefrustreerd. "Waarom kunnen zij dat wel en ik niet (meer) ?" 

Ik heb wel tips gekregen, wees milder voor jezelf. Lukt het niet om over die angst te heen te komen, so what? 
Zet je fiets in een andere stalling zonder zo'n trap. Of mijn dochter wil mijn fiets ook naar beneden rijden. Ik kan gelukkig wel zonder mijn fiets de trap af, daar heb ik geen moeite mee.

Ik kan me er niet bij neerleggen dat ik niet van de roltrap durf. Ik wil me er ook niet bij neerleggen. 
Ik wil blijven oefenen, ik wil ooit van de angst af zien te komen, wat ik er ook voor moet doen, al kost het zoveel energie en ga ik nog 1000x blokkeren als ik bij de roltrap sta, ooit gaat het me lukken.
Ik heb ook aan mijn dochter beloofd dat als zij na haar examenjaar slaagt en ik van de roltrap af kan, we samen op vakantie gaan naar het buitenland (Misschien België).

Dus ik heb wel een doel om er voor te gaan! Don't give up!

De betreffende roltrap

Moe worden van té veel prikkels

Afgelopen jaar heb ik al eerder een blog gemaakt over prikkels http://autileven.blogspot.nl/2015/09/wat-te-veel-prikkels-met-mij-doen.html.

Ik wil hier nog verder over vertellen.

Zeker omdat ik er veel last van heb en er tot nu toe weinig mee gedaan wordt.

Ik had gehoopt op medicijnen die me zouden helpen om beter met prikkels om te gaan. En om een minder vol hoofd te hebben.

Hiervoor ben ik naar de huisarts gegaan. De aanleiding was dat ik vind dat de citalopram totaal geen effect heeft bij mij (vind je het gek, ik ben niet depressief, en juist citalopram is een antidepressiva).

Mijn nichtje die ook autisme heeft, heeft medicatie die goed aanslaat. Tenminste, dit is wat ik van mijn broer had vernomen.  Zij gebruikt risperdal. 

Aangezien risperdal niet zomaar door de huisarts maar door een psychiater voorgeschreven dient te worden ben ik weer bij de GGZ terecht gekomen.

Ik kwam uit bij het centrum autisme van GGZ Breburg. Maar na 1 gesprek was schijnbaar al snel duidelijk dat andere medicatie niet nodig zijn. Zeer vreemd! Verder is het nog 1 á 2 keer ter sprake gekomen over de medicijnen. Maar niet met het doel dat ik een ander medicijn zou kunnen proberen.
Dus waarschijnlijk is het binnenkort alweer voorbij met de gesprekken bij het GGZ.

Nu heb ik wel afgelopen maandag met mijn begeleidster van Prisma nog uitvoerig over de vele prikkels en andere medicatie gehad.
Ik heb nu samen met haar een email gestuurd naar de behandelaar van het GGZ. In de hoop dat er nu wel geluisterd wordt.

Zelfs mijn dochter die alleen nog maar een intakegesprek heeft gehad en daarna nog een gesprekje is al bij overwogen om medicijnen te gebruiken. En nee, géén antidepressiva!

Wij zijn niet depressief. En bij sombere klachten helpt een antidepressiva niet. Daar is zelfs nog een hele documentaire over geweest op televisie.

Het enige wat ik vraag is een medicijn om minder last te hebben van de prikkels om me heen.
Ik kan me voor geen 1 prikkel afsluiten.
Nu moet ik van mezelf alles horen en zien lijkt het wel. (horen en zien zijn de grootse boosdoeners qua prikkels die binnenkomen).  Alles komt maar binnen in mijn hoofd en daar word ik moe van.

Nu bijvoorbeeld weer mannen die op het dak van de flat werken. Ik kan me er niet voor afsluiten. Dan hoor ik getimmer, geboor, enz. Ik zie van alles op het dak staan.
Ik probeer me met de geluiden af te sluiten door muziek aan te zetten. Maar eigenlijk wil ik mijn muziek niet aan als ik getimmer en geboor hoor. Dan zijn er nóg meer geluiden.
Ik zal helaas, hoe vervelend ook, door de zure appel heen moeten bijten. Voorlopig is het nog niet klaar op het dak.
Op momenten dat ik te veel prikkels krijg, verlang ik naar rust. Dit kon ik gelukkig afgelopen weekend goed vinden door even naar het bos te gaan.
Lekker wandelen en op een bankje zitten. Al kon ik daar helaas niet lang zitten want er zat steeds 1 irritante mug mij te vervelen. Steeds maar weer kwam die mug op mijn arm zitten. Ik had geen zin om gestoken te worden, wat gelukkig niet is gebeurd.
Ik vind het fijn dat ik weer iets van de prikkels waar ik last van heb, heb kunnen delen (al is dit slechts 1 voorbeeld van een prikkel waar ik last van heb). Hier nog enkele voorbeelden van prikkels waar ik gauw last van heb: 1. een bril die niet goed zit. 2. meldingen op mijn mobiele telefoon. 3. de tijd (ja echt waar!) 4. steeds maar opnieuw bedenken wat ik nu weer voor eten moet kopen als avondmaaltijd. 
Prikkels beginnen gewoon al in je eigen huis! Dat vind ik het vervelendste. Al probeer je nog zo goed mogelijk er op te letten dat je niet te veel prikkels wil, toch krijg je steeds opnieuw. 
En nee, het is absoluut niet aanstellen, wat door buitenstaanders wel eens wordt gedacht. Als dat zo was had ik aan dit onderwerp niet eens een blog besteed.

Tijdelijke uitzicht van het dak. Vervelende prikkels.

In het bos. Fijne prikkels

Autismeweek

2 t/m 9 april 2016 is het autismeweek.
Een week om EXTRA bij mensen met autisme stil te staan.
Ik heb "extra" met hoofdletters getypt omdat er de rest van het jaar niet echt bij mensen met autisme wordt stilgestaan.
Wat mij betreft mag dit vaker gedaan worden.

Iedere dag van het jaar kost het ons autisten veel energie om mee te kunnen doen in deze maatschappij.
Er zijn natuurlijk dagen bij dat alles van een leien dakje verloopt. Maar buitenshuis begint het al met prikkels.
Tja, je kunt prikkels negeren, maar zo werkt dat niet. Het komt bij ons ongefilterd binnen in onze hersenen.
Alle zintuigen gebruiken we voor de volle 100% om alles in ons op te nemen.

Ik zal een voorbeeld geven waar ik last van kan hebben.
Ik doe 2x in de week de boodschappen bij de Albert Heijn. Vóórdat ik überhaupt naar de winkel ga ben ik al veel met de winkel bezig. Wat ik nodig heb schrijf ik op een briefje.
Daarna denk ik bijna altijd: "Ik heb totaal geen zin om boodschappen te halen" Geen zin betekent bij mij dat het me moeite kost en dat ik geen prikkels kan verdragen. Geen zin betekent bij mij niet dat ik er spreekwoordelijk met de pet naar gooi of  nonchalant ben, wat wel vaak gedacht wordt als je zegt ergens geen zin in te hebben.
Dus ik ga toch maar naar de winkel, eten komt niet vanzelf hierheen.
In de winkel aangekomen begint het al met al die piepjes van het scannen. Dan heb je nog de kans dat je gekrijs hoort omdat een moeder iets verbiedt aan haar kind.
Verderop staan mensen gezellig te kletsen in het gangpad. Wat voor mij dus niet gezellig is, want dat is afleiding, ik lijk namelijk zo mijn lijstje niet eens bij te kunnen houden. Echt alles wat in de supermarkt gebeurd is voor mij afleidend naar het daadwerkelijke waar ik voor kom: boodschappen halen!
Nog even verder over wat ik nog meer tegenkom.
Dat is dan bij de kassa. Ik krijg altijd zoveel negativiteit over me heen als ik daar sta. Ik kan niet tegen hun snelheid. En toch moet je beleeft blijven en vriendelijk hallo zeggen.
Het liefste zou ik steeds opnieuw willen zeggen: "Scan de artikelen iets langzamer."
Soms krijg je amper de kans om iets op de band te leggen en ze grissen het al bij je weg.
Weet je hoe tevreden ik altijd ben als ik mijn boodschappen weer thuis kan uitpakken? Heel tevreden.
Eindelijk weer een paar dagen verlost van dat karwei.

Dus ja, alleen al dit kost energie. Maar dat schijnt de maatschappij waarin we leven niet altijd te kunnen of willen begrijpen.
Daarom de autismeweek. Verdiep je eens in autisten.
Waarom de dagelijkse dingen net ietsje meer moeite kosten.

En bedenk ook zoals ik niet vaak genoeg kan zeggen (soms moet je gewoon vaak iets herhalen voordat het opgepakt wordt) iedereen is uniek!
Wat de één wel moeite kost is voor een ander wel weer makkelijker.

Vaak verwijd ik de last die ik ervaar van mijn autisme aan de maatschappij, zou het niet veel makkelijker zijn als er minder veranderingen waren, of minder snelheid?
Of dat men minder hoge verwachtingen heeft, bijvoorbeeld als je solliciteert naar een baan?

Als laatste wil ik nog uitleggen wat voor vergelijking ik heb gemaakt om duidelijk te krijgen hoe het werkt met de energie en alle gedachten in het hoofd.

Ik vergelijk me met een oudere laptop. Alles functioneert wel, maar omdat er zoveel op de harde schijf staat gaat alles ietsje langzamer. Opstarten gaat iets minder snel, op het internet zoeken gaat wat trager. En dit kost ook veel energie. Ook loopt een oudere laptop wat vaker vast doordat er veel opstaat
Zo is het ook bij mij. Ik functioneer prima, maar doordat mijn hoofd zo vol raakt met gedachten gaat het iets langzamer, dit kost veel energie. En vastlopen gebeurt bij mij ook als er zoveel prikkels zijn en tot weinig nog in staat ben om te doen.

Bedankt voor het lezen van deze blog. Is er iets onduidelijk, heb je een vraag?
Laat het me dan weten.

Vorig jaar had ik dit gedicht geschreven maar dit jaar is het gedicht weer helemaal van toepassing

NVA staat voor Nederlandse Vereniging voor Autisme

Zoeken naar woorden

Jaren terug, om precies te zijn op 19 oktober 2009, schreef ik mijn allereerste gedicht die ik op social media deelde. Toen nog het hyves tijdperk.

Inmiddels is het bijna 6½ jaar later. Nog steeds past dit gedicht enorm goed bij mij.
Dit is dan ook mijn meest favoriete gedicht.
Ik kan door middel van dit gedicht uiten waar ik verbaal juist niet goed in ben: zeggen wat ik bedoel en denk.

Ik heb langer de tijd nodig om me te uiten. Ook blijf ik met woorden malen in mijn hoofd. En nét die paar woorden die ik nodig zou moeten hebben, blijven weg. 
Ze zijn wel in mijn hoofd maar ze komen net op het moment dat ik wil niet bovendrijven.
Dit frustreert me soms wel.
Al leg ik me er nu wel makkelijker bij neer. Het is zoals het is, ik heb autisme en ik denk nu eenmaal wat anders. 
Alles wat bij binnenkomt qua prikkels geeft een gedachte, soms zijn dat er zoveel dat om die reden een woord wegblijft.
Ik ben sowieso al blij dat ik wel de gave heb om me in gedichten en blogs te kunnen uiten.
Als het niet face to face lukt, dan toch achter mijn laptop? 
Ik vind het wel altijd jammer dat ik me niet kan uiten bij Facebookgroepen, dan wil ik reageren op een onderwerp van iemand, maar dan lukt me dat niet en dan scrol ik maar weer verder. Terwijl ik juist wel had willen reageren. Ik ben om deze reden dan bang dat mensen gaan denken dat niks me interesseert. Foute gedachte, ik weet het.

Zelfs nu, op dit moment als ik een afsluitende zin wil typen komt er niks.
Daar kan ik dan wel weer mooi mee afsluiten, aangezien mijn blog heel pakkend "Zoeken naar woorden" heet. ;) 

Ik heb de achtergrond gerestyled @ 25 maart 2016. Toen ik pas begon met achtergrondjes bij mijn gedichten te maken was ik er nog niet zo goed in, nu na vele gedichten later gaat me dit veel makkelijker af al zeg ik zelf. 

Het is...bruxisme

Bruxisme, had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Totdat ik het woord las in de tv gids. Het stond in de Tros kompas.
Bruxisme....een slaapstoornis.
Dus ik heb zonder dat ik het wist een slaapstoornis. Een slaapstoornis is het zeker, de tv gids heeft me niet zomaar wat wijsgemaakt. Ik heb daarna ook nog op internet gezocht, daar stond het ook, een slaapstoornis.
Onder de mensen die niet weten wat ik met bruxisme bedoel: TANDENKNARSEN.
Ik schaam me er niet voor om dit te zeggen, het komt bij veel meer mensen voor.
Het is vooral vervelend voor mensen om je heen.
Mijn dochter kan mij horen in de nacht. Zelf merk ik het amper of niet.
Soms word ik half wakker in de vroege ochtend en dan hoor ik mezelf ook. Dat is best raar want het voelt vreemd en het klinkt vreemd.
Ik kan er wel vanaf komen. De tandarts had wel iets maar dat vond ik wel wat kostbaar. 
Ik heb ook gelezen dat het aan stress ligt (ben ik soms zo vaak gestrest, bewust dan wel onbewust?).
Hiervoor zouden ontspanningsoefeningen kunnen helpen.
Het is dus een slaapstoornis. Toch heb ik bij het woord slaapstoornis hele andere gedachten.
Bijvoorbeeld lang wakker liggen. Ik lig bijna nooit lang wakker. Of bijna helemaal niet kunnen slapen. Ik slaap toch wel een uur of 7 á 8. 
Toch moet ik wel bekennen dat ik me nog wel wat moe voel in de ochtend. 
Maar voorlopig zit ik dus met een slaapstoornis zonder dat ik daarvan af wist. 

Dit vond ik op internet. Is eventueel ook te gebruiken.
Maar ik vind het zo raar om in de nacht iets in je mond te hebben.

Autisme en verslavingen

Het is weer tijd voor een nieuwe blog. Ik heb al dagen zitten praktiseren waar ik het nu het beste over kan gaan hebben.
Dat is dus over verslavingen, maar dan wel mensen met autisme en verslavingen.
Zijn autistische mensen gevoeliger voor verslavingen? Of ligt het er ook aan hoe je bent opgevoed?En met wie je in je leven omgaat?
Dat zijn  vragen waar ik een antwoord probeer op te geven.
Ik geef de antwoorden wel vanuit mijn standpunt. Mocht je het er niet mee eens zijn laat dan gerust een reactie achter. 

Ik denk dat we wel gevoeliger voor verslavingen zijn. Verslavingen geven een houvast. Iets wat steeds terug komt geeft rust.
Ik heb dat met voeding. Ik kan iedere dag vruchtenhagel op brood doen. En dat hou ik een lange periode zo vol. Echt iedere ochtend hetzelfde op mijn brood. Daarvoor pakte ik in de ochtend hazelnootpasta op mijn brood. Dat heb ik ook lang weten te doen. Maar omdat vruchtenhagel iets gezonder is op brood ben ik overgestapt.
Ik kan ook iedere week roerbaknoedels eten. Gelukkig probeer ik als het me lukt wat afwisseling in mijn avondeten te gooien. Maar het liefst eet ik dus die noedels met kipfilet en groentes er doorheen.
Het geeft me een houvast. Is het dan wel een verslaving? Hier twijfel ik een beetje over.
Mijn verslavingen (als het dus verslavingen zijn) gaan wel weer over. Ik heb voor het middageten een hele poos beschuit op en een paar boterhammen. Nu eet ik graag brabants roggebrood in plaats van beschuit.

Ik denk ook dat de omgeving bijdraagt of je een verslaving kunt krijgen.
Ik ben veel gaan roken toen ik op mijn 20ste in een groep bij het RIBW ging wonen. We woonden met zes personen en bijna iedereen rookte daar, op 1 iemand na.
Ik was toen gevoeliger voor de omgeving om me heen. Bovendien had ik voor ik daar kwam wonen af en toe al een sigaret opgerookt (als was ik toen niet verslaafd). 
Ik ben pas van het roken afgekomen toen ik op mezelf woonde en mijn dochter 3 jaar oud was. Ik zag ook bijna niemand meer om me heen roken omdat ik minder in aanraking kwam met rokende mensen om me heen. Toen kon ik makkelijker stoppen.

Mensen met autisme spiegelen vlugger aan gedrag wat anderen doen. Vandaar dat verslaafd worden makkelijker is.
Gelukkig heb ik wel de kracht en de wil om weer te stoppen.
Nu zou ik absoluut niet meer willen en kunnen roken. Ik heb een enorme afkeer voor sigaretten. 

Van de week toen ik aan het bedenken was of autisme en verslavingen een leuk onderwerp zou kunnen zijn om over te hebben, bedacht ik me dat negativiteit ook min of meer een verslaving kan zijn.
Ik denk gauw negatief. En als je al een negatieve gedachte hebt volgen er alleen maar meer.
Toevallig kwam ik van de week een artikel tegen in het magazine Perspectief van het UWV.
Daar stond een goede oefening in.

Draai een week lang al uw negatieve gedachten om in positieve en u voelt zich al een beter mens.

Dan probeer ik hier mee aan de slag te gaan. En hopelijk raak ik verslaafd aan positieve gedachten.....

Collecteren voor de Hersenstichting en mijn ervaring hierover

Afgelopen maandag 1 februari was de collecteweek voor de Hersenstichting begonnen.

De collecte duurt nog t/m zaterdag 6 februari.

Het is dit jaar de derde keer dat ik collecteer.

Waarom ik ben gaan collecteren? 

1. Als eerste omdat ik me verbonden voel met de Hersenstichting. Er zijn veel hersenaandoeningen en daar valt autisme, wat ik heb, ook onder.Ook zuurstoftekort bij de geboorte staat op het lijstje van de Hersenstichting. (Mijn broers hebben dat opgelopen bij hun geboorte.)En niet alleen ik heb autisme, in de familie komt meer autisme voor. Ook ken ik diverse mensen die autisme hebben.
2. Ik vind het leuk om iets te kunnen betekenen voor een goed doel. 
3. Lekker in de buitenlucht zijn
4. Allerlei verschillende mensen tegenkomen. Het is echt bij elke voordeur weer anders.

Punt 4 brengt me op het vertellen hoe het voor mij zelf is om te collecteren.

Zeker omdat ik autisme heb en niet van veranderingen houd.

Toch kan ik dit makkelijk doen. Ik moet soms wel even schakelen in mijn hoofd.

Bijvoorbeeld als er een kind ipv een volwassene opendoet.

Want ik zeg standaard: "Heeft u een kleine bijdrage voor de Hersenstichting?" Dus als ik een kind zie moet ik dus "jij" zeggen. 

Of als er niet wordt opengedaan, dan ben ik soms bang dat ik te lang bij een voordeur blijf wachten. Maar misschien lijkt dat maar zo. 

Ook kan ik niet te lang achter elkaar collecteren. Als ik rond 17.00 uur vertrek dan ben ik om 18.00 uur weer klaar. Daarom ga ik meerdere dagen op pad. Ik wil wel een goed gevulde bus hebben.

Ik ben dan ook zeer benieuwd wat het bedrag zal zijn in de bus.

Ik zeg, iedereen kan collecteren. Je krijgt er meer zelfvertrouwen van. Het geeft een goed gevoel als er geld in de bus gegooid wordt. Het maakt me niet eens uit hoeveel (al hoop ik stiekem dat men er €2,00 in gooit). Maar ik ben met alles blij. Dat zeg ik dan ook tegen ze, "alle beetjes helpen" en iedereen daarna netjes bedanken. En dan wens ik ze ook nog een fijne avond toe.

Collecteren is wat betreft mij het leukste vrijwilligersbaantje om te doen!

40 jaar

19 januari 2016, 40 jaar geworden. Klinkt zo anders. Dat ik 40 ben is niet wennen. 

Maar het getal 40 ís wennen. 

Tien jaar lang heb ik het getal 3 in mijn leeftijd gehad.

Maar dat is niet meer zo. Dat maakt het een beetje vreemd en wennen voor mij.

Ik merk nu ik ouder word dat ik steeds vaker aan iets nieuws moet wennen. 

Komt dat door mijn autisme? Dat weet ik wel zeker. 

Als je ouder wordt is alles wat je doet routine. 

Maar is er een verandering, hoe klein ook, dan moet je schakelen. En gedachten bijstellen. Maar de flexibiliteit (als ik die überhaupt al had) wordt minder. Zo ervaar ik het.

Ik heb er op zich geen moeite mee dat ik minder vlug aan iets nieuws wen. Ik ben het gewend. Zo ben ik gewoon. En ik weet dat ik heus wel kan wennen als mensen niet gaan pushen dat ik maar makkelijker moet kunnen schakelen. Gelukkig gebeurt dit nu niet. 

Ik heb een interessant artikel gevonden op het internet. Het gaat me alleen om dit artikel en verder niet om de hele website.  http://www.r95.nl/r95-publicaties/r95-publicaties-ass-op-leeftijd.html

Ik wil een paar zinnen uit dit artikel citeren.

1. Iedereen die ouder wordt, wordt ook minder flexibel. Hun incasseringsvermogen vermindert, ze hebben minder energie en passen zich minder gemakkelijk aan. 

 2. Bovendien zien we allerlei maatschappelijke ontwikkelingen die het er voor mensen met autisme niet gemakkelijker op maken: er zijn veel meer prikkels, op sociaal gebied wordt meer van je verwacht, je moet flexibel zijn en iedereen moet meedoen. Wanneer je afwijkt van het normale, hoor je er tegenwoordig niet meer bij.

Om af te sluiten wil ik melden dat ik me echt geen 40 voel. Ik heb een voordeel dat ik er jonger uit zie. (de meeste mensen schatten mij jonger, hoera). 
Als je ouder wordt is het raar maar waar positief dat je jonger geschat wordt. En als je nog jong bent wil je juist ouder geschat worden.
Ik vind mezelf qua  geestelijk denkvermogen en hoe ik reageer meer een dertiger, misschien zelfs een twintiger.
Toch merk ik lichamelijk wel veranderingen. Zo duurde het wel lang voordat mijn knie waarop ik was gevallen niet meer zeer deed. Heb er toch zeker 3 weken last van gehad.
Met fietsen merk ik nu al dat achterom kijken om te zien of er een auto/fiets achter me aankomt als ik naar links wil  wat moeite kost. Dan heb ik het idee dat ik ga zigzaggen met mijn fiets en de controle verlies. 
Maar al met al voel ik me zoals ik ben, en daar heeft leeftijd niets mee te maken!

Hoe ik denk

Allereerst wil ik iedereen nog een heel goed,gezond,prachtig,vrolijk,liefdevol,respectvol 2016 wensen! (Kan toch nog wel, om dit te wensen?)

En nu hoe ik denk, ik ga een poging doen om dit uit te leggen.

Hoe iemand met autisme denkt. 

Hierbij wil ik nadrukkelijk bij vermelden: Hoe ik denk met mijn autisme. Iedereen is, en ik kan dit niet vaak genoeg zeggen, uniek! Dus zoals ik denk hoeft lang niet iedereen te denken.

Maar er zal geheid herkenning zijn van mensen die autisme hebben.

Ik heb heel vlug zeer veel gedachten. Ik probeer ze wel te minderen door op te schrijven wat ik moet doen op een dag. Dus op mijn bureau ligt een schrijfblok met iedere dag een to do lijstje.

Dit is voor mij erg belangrijk omdat ik anders angst krijg. En angst betekent voor mij negatief worden en piekeren.

Dus zolang ik een to do lijstje heb is dit denken weg. 

Maar dan ben ik er nog lang niet. Ik kan over ieder klein ding nadenken. Ik zie mijn hersenen meer als allemaal kleine vakjes in mijn hoofd die gevuld worden en gevuld blijven.

Schiet me meteen alweer een nieuwe gedachte binnen om het nog beter en begrijpelijker uit te leggen.

Vulploegmedewerkers die vakken vullen in de winkel. Ze vullen bij totdat alles (bijvoorbeeld melk) is aangevuld. Als er dan iemand melk zou pakken dan wordt het schap weer leger. Als er een gedachte weg is dan denk ik minder. Maar aangezien de winkel gaat sluiten pakt niemand melk. Conclusie, het schap met melk blijft vol.

Zo blijft ook mijn hoofd vol met gedachten die ik niet kwijt kan.

Ik kom alleen van heel veel gedachten af door ontspanning te zoeken. Maar dat wil niet altijd lukken.

De laatste tijd kan ik gelukkig wel weer lezen oppakken. Maar overdag kan ik niet lezen.

Alleen als ik naar bed ga. Nog even een hoofdstuk lezen. Dan voel ik me moe worden en denk ik minder. Zo val ik altijd goed in slaap.

Misschien een tip voor als je niet kan slapen? 

Bij mij geeft iedere gedachte weer een nieuwe gedachte, dan gaan ze door elkaar. 

Het wrange is, bij mindfulness heb ik de gedachtemeditatie gehad. (Ik zat hierover even terug te kijken in het boek Mindfulness bij volwassenen met autisme.)

In het boek staat wel dat dat deze meditatie voor sommige mensen een moeilijke vorm van meditatie is.

Ik weet daarom niet of dit bij mij gaat werken als ik hiermee zou gaan oefenen.

Ik heb sowieso al een poos niks meer met mindfulness gedaan. Ik leef de laatste tijd liever in het verleden of in de toekomst. Maar niet in het hier en nu.

Toch een idee om juist nu mindfulness op te gaan pakken. In het hier en nu leven is wel prettiger. 

Het linker gedachtewolkje is nu voor mij van toepassing. Moet ooit weer de rechter worden