Een week om EXTRA bij mensen met autisme stil te staan.
Ik heb "extra" met hoofdletters getypt omdat er de rest van het jaar niet echt bij mensen met autisme wordt stilgestaan.
Wat mij betreft mag dit vaker gedaan worden.
Iedere dag van het jaar kost het ons autisten veel energie om mee te kunnen doen in deze maatschappij.
Er zijn natuurlijk dagen bij dat alles van een leien dakje verloopt. Maar buitenshuis begint het al met prikkels.
Tja, je kunt prikkels negeren, maar zo werkt dat niet. Het komt bij ons ongefilterd binnen in onze hersenen.
Alle zintuigen gebruiken we voor de volle 100% om alles in ons op te nemen.
Ik zal een voorbeeld geven waar ik last van kan hebben.
Ik doe 2x in de week de boodschappen bij de Albert Heijn. Vóórdat ik überhaupt naar de winkel ga ben ik al veel met de winkel bezig. Wat ik nodig heb schrijf ik op een briefje.
Daarna denk ik bijna altijd: "Ik heb totaal geen zin om boodschappen te halen" Geen zin betekent bij mij dat het me moeite kost en dat ik geen prikkels kan verdragen. Geen zin betekent bij mij niet dat ik er spreekwoordelijk met de pet naar gooi of nonchalant ben, wat wel vaak gedacht wordt als je zegt ergens geen zin in te hebben.
Dus ik ga toch maar naar de winkel, eten komt niet vanzelf hierheen.
In de winkel aangekomen begint het al met al die piepjes van het scannen. Dan heb je nog de kans dat je gekrijs hoort omdat een moeder iets verbiedt aan haar kind.
Verderop staan mensen gezellig te kletsen in het gangpad. Wat voor mij dus niet gezellig is, want dat is afleiding, ik lijk namelijk zo mijn lijstje niet eens bij te kunnen houden. Echt alles wat in de supermarkt gebeurd is voor mij afleidend naar het daadwerkelijke waar ik voor kom: boodschappen halen!
Nog even verder over wat ik nog meer tegenkom.
Dat is dan bij de kassa. Ik krijg altijd zoveel negativiteit over me heen als ik daar sta. Ik kan niet tegen hun snelheid. En toch moet je beleeft blijven en vriendelijk hallo zeggen.
Het liefste zou ik steeds opnieuw willen zeggen: "Scan de artikelen iets langzamer."
Soms krijg je amper de kans om iets op de band te leggen en ze grissen het al bij je weg.
Weet je hoe tevreden ik altijd ben als ik mijn boodschappen weer thuis kan uitpakken? Heel tevreden.
Eindelijk weer een paar dagen verlost van dat karwei.
Dus ja, alleen al dit kost energie. Maar dat schijnt de maatschappij waarin we leven niet altijd te kunnen of willen begrijpen.
Daarom de autismeweek. Verdiep je eens in autisten.
Waarom de dagelijkse dingen net ietsje meer moeite kosten.
En bedenk ook zoals ik niet vaak genoeg kan zeggen (soms moet je gewoon vaak iets herhalen voordat het opgepakt wordt) iedereen is uniek!
Wat de één wel moeite kost is voor een ander wel weer makkelijker.
Vaak verwijd ik de last die ik ervaar van mijn autisme aan de maatschappij, zou het niet veel makkelijker zijn als er minder veranderingen waren, of minder snelheid?
Of dat men minder hoge verwachtingen heeft, bijvoorbeeld als je solliciteert naar een baan?
Als laatste wil ik nog uitleggen wat voor vergelijking ik heb gemaakt om duidelijk te krijgen hoe het werkt met de energie en alle gedachten in het hoofd.
Ik vergelijk me met een oudere laptop. Alles functioneert wel, maar omdat er zoveel op de harde schijf staat gaat alles ietsje langzamer. Opstarten gaat iets minder snel, op het internet zoeken gaat wat trager. En dit kost ook veel energie. Ook loopt een oudere laptop wat vaker vast doordat er veel opstaat
Zo is het ook bij mij. Ik functioneer prima, maar doordat mijn hoofd zo vol raakt met gedachten gaat het iets langzamer, dit kost veel energie. En vastlopen gebeurt bij mij ook als er zoveel prikkels zijn en tot weinig nog in staat ben om te doen.
Bedankt voor het lezen van deze blog. Is er iets onduidelijk, heb je een vraag?
Laat het me dan weten.
 |
| Vorig jaar had ik dit gedicht geschreven maar dit jaar is het gedicht weer helemaal van toepassing |
 |
| NVA staat voor Nederlandse Vereniging voor Autisme |
