40 jaar

19 januari 2016, 40 jaar geworden. Klinkt zo anders. Dat ik 40 ben is niet wennen. 

Maar het getal 40 ís wennen. 

Tien jaar lang heb ik het getal 3 in mijn leeftijd gehad.

Maar dat is niet meer zo. Dat maakt het een beetje vreemd en wennen voor mij.

Ik merk nu ik ouder word dat ik steeds vaker aan iets nieuws moet wennen. 

Komt dat door mijn autisme? Dat weet ik wel zeker. 

Als je ouder wordt is alles wat je doet routine. 

Maar is er een verandering, hoe klein ook, dan moet je schakelen. En gedachten bijstellen. Maar de flexibiliteit (als ik die überhaupt al had) wordt minder. Zo ervaar ik het.

Ik heb er op zich geen moeite mee dat ik minder vlug aan iets nieuws wen. Ik ben het gewend. Zo ben ik gewoon. En ik weet dat ik heus wel kan wennen als mensen niet gaan pushen dat ik maar makkelijker moet kunnen schakelen. Gelukkig gebeurt dit nu niet. 

Ik heb een interessant artikel gevonden op het internet. Het gaat me alleen om dit artikel en verder niet om de hele website.  http://www.r95.nl/r95-publicaties/r95-publicaties-ass-op-leeftijd.html

Ik wil een paar zinnen uit dit artikel citeren.

1. Iedereen die ouder wordt, wordt ook minder flexibel. Hun incasseringsvermogen vermindert, ze hebben minder energie en passen zich minder gemakkelijk aan. 

 2. Bovendien zien we allerlei maatschappelijke ontwikkelingen die het er voor mensen met autisme niet gemakkelijker op maken: er zijn veel meer prikkels, op sociaal gebied wordt meer van je verwacht, je moet flexibel zijn en iedereen moet meedoen. Wanneer je afwijkt van het normale, hoor je er tegenwoordig niet meer bij.

Om af te sluiten wil ik melden dat ik me echt geen 40 voel. Ik heb een voordeel dat ik er jonger uit zie. (de meeste mensen schatten mij jonger, hoera). 
Als je ouder wordt is het raar maar waar positief dat je jonger geschat wordt. En als je nog jong bent wil je juist ouder geschat worden.
Ik vind mezelf qua  geestelijk denkvermogen en hoe ik reageer meer een dertiger, misschien zelfs een twintiger.
Toch merk ik lichamelijk wel veranderingen. Zo duurde het wel lang voordat mijn knie waarop ik was gevallen niet meer zeer deed. Heb er toch zeker 3 weken last van gehad.
Met fietsen merk ik nu al dat achterom kijken om te zien of er een auto/fiets achter me aankomt als ik naar links wil  wat moeite kost. Dan heb ik het idee dat ik ga zigzaggen met mijn fiets en de controle verlies. 
Maar al met al voel ik me zoals ik ben, en daar heeft leeftijd niets mee te maken!

Hoe ik denk

Allereerst wil ik iedereen nog een heel goed,gezond,prachtig,vrolijk,liefdevol,respectvol 2016 wensen! (Kan toch nog wel, om dit te wensen?)

En nu hoe ik denk, ik ga een poging doen om dit uit te leggen.

Hoe iemand met autisme denkt. 

Hierbij wil ik nadrukkelijk bij vermelden: Hoe ik denk met mijn autisme. Iedereen is, en ik kan dit niet vaak genoeg zeggen, uniek! Dus zoals ik denk hoeft lang niet iedereen te denken.

Maar er zal geheid herkenning zijn van mensen die autisme hebben.

Ik heb heel vlug zeer veel gedachten. Ik probeer ze wel te minderen door op te schrijven wat ik moet doen op een dag. Dus op mijn bureau ligt een schrijfblok met iedere dag een to do lijstje.

Dit is voor mij erg belangrijk omdat ik anders angst krijg. En angst betekent voor mij negatief worden en piekeren.

Dus zolang ik een to do lijstje heb is dit denken weg. 

Maar dan ben ik er nog lang niet. Ik kan over ieder klein ding nadenken. Ik zie mijn hersenen meer als allemaal kleine vakjes in mijn hoofd die gevuld worden en gevuld blijven.

Schiet me meteen alweer een nieuwe gedachte binnen om het nog beter en begrijpelijker uit te leggen.

Vulploegmedewerkers die vakken vullen in de winkel. Ze vullen bij totdat alles (bijvoorbeeld melk) is aangevuld. Als er dan iemand melk zou pakken dan wordt het schap weer leger. Als er een gedachte weg is dan denk ik minder. Maar aangezien de winkel gaat sluiten pakt niemand melk. Conclusie, het schap met melk blijft vol.

Zo blijft ook mijn hoofd vol met gedachten die ik niet kwijt kan.

Ik kom alleen van heel veel gedachten af door ontspanning te zoeken. Maar dat wil niet altijd lukken.

De laatste tijd kan ik gelukkig wel weer lezen oppakken. Maar overdag kan ik niet lezen.

Alleen als ik naar bed ga. Nog even een hoofdstuk lezen. Dan voel ik me moe worden en denk ik minder. Zo val ik altijd goed in slaap.

Misschien een tip voor als je niet kan slapen? 

Bij mij geeft iedere gedachte weer een nieuwe gedachte, dan gaan ze door elkaar. 

Het wrange is, bij mindfulness heb ik de gedachtemeditatie gehad. (Ik zat hierover even terug te kijken in het boek Mindfulness bij volwassenen met autisme.)

In het boek staat wel dat dat deze meditatie voor sommige mensen een moeilijke vorm van meditatie is.

Ik weet daarom niet of dit bij mij gaat werken als ik hiermee zou gaan oefenen.

Ik heb sowieso al een poos niks meer met mindfulness gedaan. Ik leef de laatste tijd liever in het verleden of in de toekomst. Maar niet in het hier en nu.

Toch een idee om juist nu mindfulness op te gaan pakken. In het hier en nu leven is wel prettiger. 

Het linker gedachtewolkje is nu voor mij van toepassing. Moet ooit weer de rechter worden