Ik wil hier nog verder over vertellen.
Zeker omdat ik er veel last van heb en er tot nu toe weinig mee gedaan wordt.
Ik had gehoopt op medicijnen die me zouden helpen om beter met prikkels om te gaan. En om een minder vol hoofd te hebben.
Hiervoor ben ik naar de huisarts gegaan. De aanleiding was dat ik vind dat de citalopram totaal geen effect heeft bij mij (vind je het gek, ik ben niet depressief, en juist citalopram is een antidepressiva).
Mijn nichtje die ook autisme heeft, heeft medicatie die goed aanslaat. Tenminste, dit is wat ik van mijn broer had vernomen. Zij gebruikt risperdal.
Aangezien risperdal niet zomaar door de huisarts maar door een psychiater voorgeschreven dient te worden ben ik weer bij de GGZ terecht gekomen.
Ik kwam uit bij het centrum autisme van GGZ Breburg. Maar na 1 gesprek was schijnbaar al snel duidelijk dat andere medicatie niet nodig zijn. Zeer vreemd! Verder is het nog 1 á 2 keer ter sprake gekomen over de medicijnen. Maar niet met het doel dat ik een ander medicijn zou kunnen proberen.
Dus waarschijnlijk is het binnenkort alweer voorbij met de gesprekken bij het GGZ.
Nu heb ik wel afgelopen maandag met mijn begeleidster van Prisma nog uitvoerig over de vele prikkels en andere medicatie gehad.
Ik heb nu samen met haar een email gestuurd naar de behandelaar van het GGZ. In de hoop dat er nu wel geluisterd wordt.
Zelfs mijn dochter die alleen nog maar een intakegesprek heeft gehad en daarna nog een gesprekje is al bij overwogen om medicijnen te gebruiken. En nee, géén antidepressiva!
Wij zijn niet depressief. En bij sombere klachten helpt een antidepressiva niet. Daar is zelfs nog een hele documentaire over geweest op televisie.
Het enige wat ik vraag is een medicijn om minder last te hebben van de prikkels om me heen.
Ik kan me voor geen 1 prikkel afsluiten.
Nu moet ik van mezelf alles horen en zien lijkt het wel. (horen en zien zijn de grootse boosdoeners qua prikkels die binnenkomen). Alles komt maar binnen in mijn hoofd en daar word ik moe van.
Nu bijvoorbeeld weer mannen die op het dak van de flat werken. Ik kan me er niet voor afsluiten. Dan hoor ik getimmer, geboor, enz. Ik zie van alles op het dak staan.
Ik probeer me met de geluiden af te sluiten door muziek aan te zetten. Maar eigenlijk wil ik mijn muziek niet aan als ik getimmer en geboor hoor. Dan zijn er nóg meer geluiden.
Ik zal helaas, hoe vervelend ook, door de zure appel heen moeten bijten. Voorlopig is het nog niet klaar op het dak.
Op momenten dat ik te veel prikkels krijg, verlang ik naar rust. Dit kon ik gelukkig afgelopen weekend goed vinden door even naar het bos te gaan.
Lekker wandelen en op een bankje zitten. Al kon ik daar helaas niet lang zitten want er zat steeds 1 irritante mug mij te vervelen. Steeds maar weer kwam die mug op mijn arm zitten. Ik had geen zin om gestoken te worden, wat gelukkig niet is gebeurd.
Ik vind het fijn dat ik weer iets van de prikkels waar ik last van heb, heb kunnen delen (al is dit slechts 1 voorbeeld van een prikkel waar ik last van heb). Hier nog enkele voorbeelden van prikkels waar ik gauw last van heb: 1. een bril die niet goed zit. 2. meldingen op mijn mobiele telefoon. 3. de tijd (ja echt waar!) 4. steeds maar opnieuw bedenken wat ik nu weer voor eten moet kopen als avondmaaltijd.
Prikkels beginnen gewoon al in je eigen huis! Dat vind ik het vervelendste. Al probeer je nog zo goed mogelijk er op te letten dat je niet te veel prikkels wil, toch krijg je steeds opnieuw.
En nee, het is absoluut niet aanstellen, wat door buitenstaanders wel eens wordt gedacht. Als dat zo was had ik aan dit onderwerp niet eens een blog besteed.
 |
| Tijdelijke uitzicht van het dak. Vervelende prikkels. |
 |
| In het bos. Fijne prikkels |
