Vorige week (29 oktober) toen mijn dochter jarig was, had ik de kooi met de parkieten meegenomen naar haar slaapkamer. Dit ging goed want 1 parkietje (Kiki) is tam. Zij gaat wel eens meer mee zonder kooi naar de slaapkamer, dan blijft ze rustig zitten. Noa daarentegen is minder tam. Toch ging dat goed vorige week.
Maar vanochtend ging het goed mis. Ik had de parkieten dus weer meegenomen naar de slaapkamer van Myrthe. Op een gegeven moment belande Noa achter het bed. We schrokken enorm want ik kon Noa daar absoluut niet pakken. Dus als een raket snel handelen en gelukkig het zware bed kunnen verschuiven.
Ik kon Noa toen weer pakken. Het is ook geluk hebben dat ik het bed zo kon verschuiven dat ik Noa ook weer kon pakken.
Hij vloog zelfstandig weer terug naar zijn kooi. Ik heb hem wel een poosje goed geobserveerd of er iets was. Voor hetzelfde geld had hij een vleugeltje kunnen breken. Of zelfs een pootje kunnen breken.
Hij is weer erg levendig, bovendien heeft hij zijn vriendinnetje Kiki. Hij fluit en brabbelt weer. Dat is een goed teken.
Bij mij zit de schrik er nog wel een beetje in.
Het is ook een goede leer want ik laat Noa niet meer op de slaapkamer, tenzij hij in de kooi zit met het deurtje dicht.
Voor andere mensen is dit ook een waarschuwing, want er kan altijd iets met een parkietje gebeuren, zelfs als je het niet verwacht.
Ik wil Noa nog lang niet kwijt en Kiki ook niet, daar zijn ze me te dierbaar voor. Ik hoop dat ze nog vele jaren bij ons blijven💓💓
Ik heb God ook gedankt en gezegd dat ik dankbaar ben dat het goed is afgelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten